Meşhurların Son Sözlerinden

Ebû'l Hasen-i Kerdeviyye</label>
Şeyh Ebûl Hasen-i Kerdeviyye, Basrada yaşamış olan evliyanın büyüklerindendir. Doğum ve vefat tarihleri hakkında bir bilgi yoktur. Vaaz ve nasihatleri çok tesirliydi. Herkes tarafından sevilirdi. Cömertliği ve ihsanları gayri Müslimlere bile ulaşırdı. Çeşitli zamanlardaki sohbetlerinde buyurdu ki: EY İNSAN! DİLİNİ TUT!..Hayâ iki çeşittir: Dînî hayâ, Allahü teâlânın yapılmasını yasakladığı şeyleri yapmaktan duyulan hayâ utançtır. Tabiî veya nefsî hayâ ise, yapılıp yapılmamasında kişinin kendi reyine bırakılan hususlardır. Meselâ kişinin kendisine yakışmayan elbise ile sokağa çıkması, şahsî ve nefsî arzûlara dayanan hayâ, bir çeşit utanç duygusudur.
Kelimenin yerini hakkıyla vermeden, o kelimeyi kullanmamalısınız. Zîrâ söz, yayından çıkan bir oka benzer. İnsandan yerinde olmayan bir söz çıkarsa, insan ona mahkûm, söz insana hâkim olur.
Ey insan! Dilini tut ve ona kement vur. Seni sokmasın. Çünkü o bir yılandır. Kabir, kendi dillerinin kurbanlarıyla doludur. Bu kurbanlar öyle kimselerdi ki, babayiğitler bile kendileriyle karşılaşmaktan çekinirlerdi.
Evliyânın sohbetlerine katılmayan ve gitmeyen bir fıkıh âlimi, yenen katıksız ekmeğe benzer.
Oğluna nasîhat ederken de buyurdu ki:
Ey oğlum! Şunu bil ki, eski sâlih kişiler açlık yoluyla dillerine hâkim olurlardı. Şimdi evliyâ olan fakirlerin elinde ve yolunda yetişmeyen kimseler, bu yolu da bir çıkmaza soktular. Ey evlâdım! Bu yolu ehlinden öğrenmelisin.
Şeyh Ebûl Hasen-i Kerdeviyye hazretlerine, sevdiği bir kimse gelerek;
Bir adam var, daima Benim nefesim İsa aleyhisselâmın nefesi gibidir. O nasıl ölüleri diriltirse ben de mânevi ölüleri öyle diriltirim diyor dedi.

BÖYLE SÖZLER İŞİTMEKTENSE!..
Bu söz Ebûl Hasenin çok ağırına gitti. Herhangi bir kimsenin kendisini İsa aleyhisselâma benzetmesine tahammül edemedi. Çünkü o bir peygamberdi. Nasıl olur da bir kimse evliya da olsa bir peygamber gibi olabilir, ona benzetilebilirdi.
Bu sözleri işiten Şeyh Ebûl-Hasen derinden bir ah çekti ve;
Ya Rabbi! Bana bu kadar ömür verdin, ben de bu ömürle bu zamana kadar yaşadım. Bu yaştan sonra böyle sözler işitmektense ölmeyi istiyorum dedi.
Şeyh Ebûl Hasen, bu duayı yaptıktan sonra hemen ruhunu teslim etti...

]

Haşim bin Utbe (radıyallahü anh)</label>

Ebu Hâşim İbn-i Utbe, Eshab-ı kiramın büyüklerindendir. Hazret-i Ömer devrinde Sad bin Ebî Vakkas, Kadisiye Meydan Muharebesinde Rüstem kumandasındaki 100.000 kişilik İran ordusunu bozguna uğrattıktan sonra (637) Medâyine girdi. İran Kisrâsı Yezd-i Cürd yanına alabildiği hazineleriyle Hulvana giderken Celûlâya uğradı. Burada askerlerini toplayan Yezd-i Cürd, Mihrân ismindeki kumandanı buraya tâyin edip, kendisi Hulvana gitti...Gelen yardımlarla birlikte 100.000i geçen İran askeri, Müslümanları bekliyordu. Bu sırada Sad bin Ebî Vakkâs (radıyallahu anh) hazretleri, durumu hazret-i Ömere (radıyallahu anh) bildirdi. Halîfeden gelen mektupta şöyle buyuruyordu:
Ey Sad! Şunu iyi bil ki, Allahü teâlâ vaadini gerçekleştirecektir. Haşim bin Utbeye Ensâr ve Muhâcirden iki bin, diğerlerinden on bin asker vererek Celûlâya gönder. Öncü kuvvetlerin başına Kakâa bin Amrı tâyin et. Allahü teâlâ zafer ihsân ederse Kakâayı, Sevâd bölgesi ile dağlık bölge arasında görevlendir... DÜŞMANI BOZGUNA UĞRATTI
Bunun üzerine Hâşim bin Utbe, askerlerinin başında İranlıların üzerine yürüdü. Tekbir sadâları ile Celûlâya ulaştılar. Göğüs göğüse kanlı bir çarpışma oldu. Düşman bozguna uğradı. Ebu Hâşim İbn-i Utbe ve askerleri, kısa sürede kaleyi Farslılardan temizleyerek burçlara İslâm sancağını diktiler.
Ebu Hâşim İbn-i Utbe daha sonra diğer gazalarda da büyük kahramanlıklar gösterdi. Bunlardan elde ettiği ganimetlerle çok zengin oldu...
Bir gün, Hazret-i Muâviye Ebu Hâşim İbn-i Utbeye uğradı. Ebu Hâşim hastaydı. Yanına varınca ağlar buldu. Aralarında şu konuşma geçti:
-Ey Ebu Hâşim niye ağlıyorsun? Dayanamadığın bir ağrı veya dünyaya karşı bir hırs mı seni böyle ağlatıyor?
-Hayır, asla bu sebeplerle ağlamıyorum. Ne var ki, Resûlullah (aleyhissalâtü vesselâm) bizden bir söz almıştı, onu tutamadım, bu sebeple ağlıyorum.
-Neydi o söz?
-Ben, Resûlullah efendimizi şöyle söylerken dinlemiştim: (Sizden birine, dünyalık olarak bir hizmetçi ve Allah yolunda cihadda kullanacağı bir binek edinecek kadar mal toplaması yeterlidir.) Halbuki bugün ben kendimi bundan daha çok mal toplamış görüyorum...
Bunları söyledikten kısa bir müddet sonra ruhunu teslim etti...