Meşhurların Son Sözlerinden

Şair Nef'î'yi idama götüren hicivleri</label>

Genişletmek için tıkla ...

Şair Nefî Efendi, Saraydakilerle alay eden şiirler söyler, yazdığı hicivlerle dönemin birçok isminin nefretini ve öfkesini üstüne çekerdi... İşte bunlardan biri de Vezir Tahir Efendi idi. Ona da hakaret ettiğinden, Tahir Efendi Nefîye Kelb demişti. Nefî de hemen bir şiirle ona cevab verdi: Bize kelb demiş Tahir Efendi/İltifatı bu sözüyle zahirdir/Malikidir benim mezhebim zira/İtikadımca kelb, tahirdir... Şeyhülislam ikaz etti!
Zamanın Şeyhülislamı onu ikaz etmiş, bir Müslümanı kötülerken aşırı gidilirse küfre düşülebileceğini söylemişti. Nefi de buna karşılık olarak;
Müftü efendi bize kâfir demiş/Tutalım ben Ona diyem Müslüman/Lâkin varıldıkta ruz-ı mahşere/İkimiz de çıkarız orada yalan... diyerek cevap vermişti...
Daha sonra tahta çıkan Sultan 4. Murad Han onu Başkatipliğe tayin etti, fakat kimseye ilişmemesini söyledi. Her ne kadar Nefî, Padişaha bu konuda söz verse de, yaradılışı icabı, kalemini durduramayıp Sadrazam Bayram Paşa hakkında bir hicviye yazdı:
Gürcü hınzırı, a samsun-ı muazzam, a köpek/Nerde sen, nerde sadrazamlık, a köpek/Vay ol devlete kim ola mürebbisi anun/Bir senin gibi deni cehl-i mücessem, a köpek...


Mübarek teriniz damladı!
Sadrazam bundan son derece incindi. Fakat saray terbiyesi icabı, kimse bunları Padişaha bildirmiyordu. Padişah hasbelkader bunun farkına varınca, onu son defa ikaz etti. Fakat tıyneti icabı, işi daha da ileri götürdü. Halife-i Müslimin olan Padişaha, her zaman yüzüne karşı methiyeler düzdüğü halde, günün birinde onu tenkid eden, alaycı bir şekilde hicveden Sihâm-ı Kazâ isimli şiiri yazdı. Padişah bunu öğrenince, onun cezalandırılmasını istedi. Fakat kurnaz Nefî, hemen saraydaki zenci ağalardan birine giderek Padişahın kendisini affetmesi için bir dilekçe yazması için yalvardı. Saray ağası dayanamayıp bir dilekçe yazdı. Tam imzalarken, kalemden bir damla siyah mürekkep kağıda damladı. O anda şairin hiciv damarı kabardı ve o zor anında bile zenci saray ağasını renginden dolayı kötülemek için Mübarek teriniz damladı efendim deyiverdi. Bu onun son sözleri oldu ve zenci saray ağası Nefîyi hemen cellada teslim etti. (26 Ocak 1635) yılında idam edildi...

Devamlı salevât okuyan adam!..</label>

Tebe-i tâbiînin büyüklerinden olan Süfyân-ı Sevrî hazretleri Mekke-i mükerremeye gittiği zaman halk başına toplanır, bilmedikleri ve anlayamadıkları hususları sorarlardı. Hepsine teker teker cevap verir, müşkillerini hallederdi...Bu mübarek zat bizzat kendisi anlatır:
Bir gün Kâbe-i şerîfi tavaf ederken devamlı salevâtı şerife okuyan birini görünce ona şöyle sordum: Bu husûsta bir bildiğin mi var?
-Behey adam! Sen tesbih ve tehlili bırakmışsın, kendini tamamen Peygamber efendimize salât-ü selâm getirmeye vermişsin, bu husûsta bir bildiğin mi var? dedim. Bana;
-Allahü teala günahını bağışlasın, sen kimsin? diye sordu, ona;
-Süfyan-ı Sevrîyim, diye cevap verdim. Bunun üzerine bana şunları söyledi:
-Eğer sen zamanının en büyük zahidi olmasaydın sana durumumu anlatmaz, seni sırrıma ortak etmezdim. Şimdi dinle! Babamla birlikte hac için yola çıkmıştık, konak yerlerinden birinde babam hastalandı, yolculuktan geri kalarak onun durumu ile ilgilendim. Fakat sonunda vefat etti. Ruhu çıkar çıkmaz da yüzü kapkara kesildi. Ben dehşete kapılarak İnnâ lillâh ve innâ ileyhi raciun dedim ve yüzünü örttüm. Bu sırada göz kapaklarım ağırlaştı, üzgün bir ruh hali içinde uykuya daldım. Rüyada, bu kadar güzel yüzlüsünü, bu kadar temiz kılıklısını ve bu derecede hoş kokulusunu hayatta görmediğim birini gördüm, ağır adımlarla yürüyerek babamın yanına sokuldu, kefeni yüzünden kaldırarak avucunu çehresinin üzerinden geçirir geçirmez, babamın yüzü ağarıverdi. Sonra, tam yerinden kalkmış, gidiyordu ki, elbisesine yapışarak sordum:


Benden imdad istedi!..
-Ey Allahın kulu. Kimsin sen ki bu gurbet elde Allahü teala seni babama ihsan buyurduğu nimete vâsıta kılmıştır?
Bana şöyle cevap verdi:
(Beni tanımadın mı? Ben Kurânın sahibi Muhammedim. (sallallahü aleyhi ve sellem) Baban günahkâr bir kimse idi, fakat bana çok salât-ü selâm getirirdi. Ölürken başına bu hâl gelince benden imdad istedi, ben ise üzerime salât-ü selâm getirenlerin imdadına hemen koşarım.)
Bu sırada uyandım, bir de baktım ki, babamın yüzü gerçekten bembeyaz olmuş...
İşte ben de o günden beri devamlı Seyyidül-Beşere salevât-ı şerife getiriyorum ki, şefaatine nail olayım...

Gerçek aşkı şu cariyeden öğrenin</label>

Yavuz Sultan Selim Han, Mısırı fethettiğinde bir süre orada kalır. Bu sırada kaldığı otağda görevli Mısırlı bir cariye vardır ki, Selim Han sabah çıkınca, geliyor, akşama kadar çadırı temizleyip yemekleri hazırlayıp gidiyor, akşam olunca da Yavuz Selim Han çadırına dönüyor... Bu cariye Yavuz Sultan Selim Hanı görür görmez âşık olur. Lâkin ümitsiz bir aşk!.. Zira bir tarafta koskoca Cihan Padişahı Halife-i Rûy-i Zemin, diğer tarafta basit bir cariye... Derdi olan neylesin?
Cariyenin aşkı dayanılmaz seviyeye ulaşıp da kalbine sığmaz hale gelince, ne yapacağını bilemez halde Padişaha açılmaya karar verir. Lâkin aradaki uçurumu düşününce koca sultanın karşısına çıkma cesaretini kendinde bulamaz. Düşünür, taşınır ve bir yazıyla ilân-ı aşk etmeye karar verir. Bir not yazarak Selim Hanın yatağına bırakır. Notta sadece üç kelime yazılıdır: Derdi olan neylesin?
Akşam gelince notu gören Selim Han, bunun, çadırını süpüren cariyeye ait olduğunu anlar ve kâğıdın arkasına cevabını yazar: Derdi neyse söylesin.
Kâğıdı aynı yere bırakır. Sabah olunca da çıkıp gider. Cariye temizlik için çadıra geldiğinde kaparcasına kâğıdı alıp heyecanla okur. Halifenin cevabından cesaretlenen cariye, kâğıdı çevirip önceki notunun altına şu cümleyi ekler: Korkuyorsa neylesin?


Hiç korkmasın söylesin!
Akşam olur. Halife çadıra döner. Kâğıdı okur ve cevabı yazar: Hiç korkmasın söylesin!
Sabah bu cevabı okuyan cariye artık kararını vermiştir! Aşkını o akşam halifeye söyleyecektir. O gün temizliği bitirdiği halde gitmeyip beklemeye başlar...
Yavuz Sultan Selim Han akşam çadıra dönünce cariye hemen ayağa kalkar. Selim Han Buyurunuz, sizi dinliyorum deyince, cariye bütün cesaretini toplamaya çalışırken, titreyen ellerini gizlemek için elleriyle dirseklerini tutarak kollarını kavuşturur. Heyecandan kalbi yerinden fırlarcasına atarken, titrek ve mahcup bir sesle Efendim... der. Cariyeniz... ve cümlesini tamamlayamadan Allah! diye feryad ederek yığılıp kalır. Selim Han da çok hislenmiştir. Gözyaşlarını silerek etrafındakilere şöyle der:
Gerçek aşkı şu cariyeden öğrenin. Zira âşık, mâşukunun yolunda olur ve o yolda ölür.

]

O beytin Rabbi sana dargındır!</label>

Büyük velîlerden Süfyan-ı Sevrî hazretleri bizzat kendisinin yaşadığı şöyle bir hâdise anlatır: Bir gün yolda giderken, bir kimse bana yoldaş oldu. Namazda, yeme ve içmede hiçbir şekilde bize karışmadı. Dedim ki: -Ey kişi! Neden bizden uzak durup karışmıyorsun? O kimse;
-Ben Nasrânîyim, dedi.
-Adın nedir? diye sordum.
-Abdül-Mesîh, diye cevap verdi.
-Nereye gidiyorsun? dedim.
-Gördüm ki her yıl birçok kimse bu yola gidiyor. Bu yıl ben de onlara arkadaş olayım, bakalım nereye gittiklerini bir öğreneyim dedim, diye anlattı. Rabbin yemek göndersin!
Üç gün gittikten sonra Hristiyanın yemeği kalmayıp, takatsiz düştü ve bana;

• Ya Süfyan! Rabbinin yanında hiç kadrin, kıymetin yok mu?
• Niçin olmasın?
• O halde Rabbinden dile bize yemek göndersin!
• Benden dilediğini Rabbimden sen dile, dedim.

Bunun üzerine Nasrânî, yüzünü yere koyup dua edince, gâibden bir tabak ile yemek geldi. Bu vaziyet karşısında benzim sarardı, halim değişti ve düşündüm ki, acaba Nasrânî bu mertebeye nasıl erişti? Nasrânî secdeden başını kaldırınca, benim halimin değiştiğini anladı ve;
-Ey Süfyan! Bu senin sebebin iledir. Zira duamda şöyle dedim: Eğer bu kişinin dini hak ise, ibadet ettiği Rabbi, bize yemek göndersin!


Beytullaha nasıl girdin?
O Nasrânî, iki sene gözden kayboldu... Nihayet biz bir gün, Kâbe-i şerife vasıl olduk. Orada Nasrânîyi Müslümanlar ile tavaf ederken gördüm. Ve; Ey Abdül-Mesîh! Beytullaha nasıl girdin? dedim. Bunun üzerine Nasrânînin gözleri yaş ile dolarak şöyle dedi:
-Ya Süfyan! Bana artık Abdül-Mesîh deme. Ben, Mesihin de Rabbi olan Allahü tealaya iman ettim.
-Sana Hakkın inayeti nasıl ulaştı? diye sorunca da şöyle anlattı:
-Müslümanlar ile Arafatta tavaf ettim. Daha sonra onlar ile beraber Kâbe-i şerifin içine girmeye niyetlenip ayağımı mübarek eşiğine koyduğum zaman, şöyle bir nida geldi: Utanmaz mısın, Beytullaha nasıl girersin? O beytin Rabbi sana dargındır!
Fakat o anda her nasılsa rahmet ve inayet yetişip içim iman nuru ile doldu. Elhamdülillah, Allahü teala bana Müslüman olmamı nasip etti.
Kısa bir zaman sonra da o zatın vefat ettiğini duyduk...