Özgün Konu Yeni başlangıçlara yelken acarken! (1 Görüntüleyen)

Hadi bakalım.

23.

Gün batarken hava bir anda karardı. Uzaklardan gelen gök gürültüsü, sessizliğe meydan okur gibiydi. William, ağacın altındaki küçük balkonda oturuyordu. Elinde bir kahve fincanı, gözleri ufukta. Hande içeriden çıktı, üstünde ince bir şal.
“Yağmur geliyor,” dedi sessizce.
“Ama sanki bu kez kaçmak istemiyorum.”

William başını çevirdi, onu baştan aşağı süzdü. Sonra fincanı bırakıp ayağa kalktı. Sessizce elini uzattı.
“O zaman birlikte ıslanalım.”
Ve öylece yürüdüler… Çiçeklerin arasından geçip, düzlüğe çıktılar. İlk damlalar usulca düştü.

Soğuk değildi…
Sanki gökyüzü bile onlara naz yapıyordu.
Hande yüzünü göğe kaldırdı.
Kirpiklerinden akan damlalar, gözyaşı mı, yağmur mu bilinmez…
Ama kalbi doluydu.


William ona baktı, tam o anda, dayanamadı. Ellerini Hande’nin yüzüne koydu, avuç içleriyle yanaklarını ısıttı. Ve hiç düşünmeden, hiç izin beklemeden dudaklarına kapandı…

Yağmur artık şiddetlenmişti.
Ama ne yer ıslaktı, ne de hava soğuktu onlara. Çünkü o an, aşkın en saf, en yoğun hâliydi.
Hande geri çekildi bir an, gözlerinde hem şaşkınlık, hem teslimiyet.
“Beni bu kadar mı özledin?” diye fısıldadı.
William gözlerini onun gözlerine dikti, ve dudaklarından şu cümle döküldü:
“Ben seni hiç unutmadım ki.
Seni her gün yeniden sevdim.
Ve her seferinde daha fazla…”

El ele, yağmurun altında bir süre daha yürüdüler. Kıyafetleri ağırlaştı, saçları birbirine karıştı. Ama artık bedenleri değil, ruhsal bir kavuşma yaşıyordu.

Yağmur, gökyüzünden bir armağandı sanki.
Kalpleri temizlemek için…
Tüm kırıkları yıkayıp, sadece aşkı bırakmak için….