Geçende bir edebiyat paneline katıldım orada yazar şu sözleri söyledi "Anlatamayacak kimsem olmayınca yazdım." Çok şey anlatıyor bu sözler.
Anlatmak isteyene sayfalar çok. İster korku ister neşeni yaz, seni yargılamadan dinler kağıt.
Öyle ya arkadaşına anlatırken düşünüyorsun bin beş yüz kere.. Psikolog ihtiyacı boşuna mı ortaya çıktı.
Normalde dost seni dinleyip sadece susması gerekir ama olur mu yargılamalar, fikir vermeler daha neler neler..
Psikoloğa ise fikir versin diye gidersin ama seni dinler susar.
Ne tarafa bakarsan bak bir şeyleri ifade etme güdusunden doğar.