‘Neden’ diye soruyorlar.

Çocuklar zaman zaman ibadetlere dair ‘Neden’ diye soruyorlar. Neden namaz kılalım, neden oruç tutalım, neden başını örtüyorsun anne? Ayrı ayrı hikmetlerinden dilim döndüğünce bahsediyorum ama sanırım en çok şu örneği veriyorum. Anne karnındaki bir bebeği düşünün, diyorum. Allah göz veriyor ama anne karnı karanlık, görecek bir şey yok. Ağız veriyor ama yiyecek bir şey yok. Ayak veriyor ama henüz yürüyüp gidecek bi yeri yok. Yani bebeğin bunlara henüz ‘ihtiyacı’ yok. Peki, Allah neden veriyor? Çünkü bebeğin içine doğacağı dünyada bu organlara ihtiyacı olduğunu biliyor ve bebek daha kendisi ihtiyaç hissetmeden onun ihtiyacını gideriyor. İbadetler de böyle, diyorum, içine doğacağımız ahiret yurdu için onlara ihtiyacımız var. Biz belki bilmiyoruz, belki ‘ihtiyaç’ görmüyoruz ama Rabbimiz biliyor. Bu yüzden bize ‘yapın’ diyor... Şu fotoğrafı Meva’nın ilk dişleri çıktığında çekmiştim. Her baktığımda aynı duygular geçiyor yüreğimden. İçimden ah yavrum, diyorum, senin öyle bir Rabbin var ki, doğumundan aylar sonra ihtiyacın olacak dişi sen bilmeden biliyor ve sen annenin karnındayken bir hediye paketi gibi damaklarının içine gizliyor. Bize de şunun farkına varmak kalıyor; böyle bir Rabbimiz olur da, ihtiyaçlı kalır mıyız hiç şu dünyada?

Hatice Kübra Tongar