- Katılım
- 1 May 2020
- Mesajlar
- 6,525
- Tepkime puanı
- 5,652
- Puanları
- 113
- Konum
- istanbul
- Web sitesi
- forummeskeni.com
- Burç
- Balık
- Hobim
- Rap-Hiphop
- İsim
- Fatih
- Meslek
- Özel
- Cinsiyet
-
- Medeni Hal
-
- Takım
-
Bağışlayın beni!
Kenarlarında renkli çiçekler olan mektup kağıtlarına yazmak isterdim.
Kelebek kanatları boyamayı, kuşların ötüşünü dinlemeyi,
hatta uçurtma uçurmayı ben de öğrenebilirdim.
Mektubumun kenarlarına renkli çiçekler çizemedim.
Kelebek kanatlarını boyamayı, kuşların ötüşünü dinlemeyi,
uçurtma uçurmayı beceremedim.
Bağışlayın beni!
Resim çizmeyi, çiçek boyamayı, kelebek kanatlarını
okşamayı sevmediğimden değil.
Ben, top ateşleri, bomba gürültüleri arasında doğdum.
Yaşım 13.
Ninniler yerine, makinelilerin takırtılarıyla büyüdüm.
Renklerden ilk önce kan kırmızısını tanıdım.
Çiçeklerden önce ölülerin arasında dolandım.
Kelebeklerle hiç saklambaç oynayamadım.
Üç yaşımdayken en büyük abimi, sekizimdeyken ortancayı kaybettim.
Babamı ellerini bağlayarak götürdüklerinde dokuzundaydım.
Gömdüğümüzde onumda.
Ablam 15'inde terk etti evi.
15 inde kızlar okula gider. 17'sinde dantel örer. Çeyiz sandığı düzer.
Bizim burada 15'inde kızlar savaşa gider.
Seçme hakki tanımaz İsrail zorbası.
Ya evinde oturup ölümü bekleyeceksin. Ha bugün, ha
yarın diye diye yaşarken öleceksin ya da...
Ölümlerin ateşinden sesleniyorum size duyuyormusunuz?
Filistin'im ben anlıyor musunuz?
Ama yine de yaşıyorum iste.
Çünkü kanlı topraklarda büyürken yaşamayı...
Çiçek boyamayı değilse de mezar taşlarında çiçek büyütmeyi...
Kelebek kovalamayı değil ama, tüfek tutmayı öğrendik.
Bu kadar nefret, bu kadar acı arasında yaşamayı...
Karanlıklar arasından güneşe bakmayı öğrendik.
Onun için kocaman ve karadır gözlerimiz.
Onun için hala sımsıcaktır, düşmana tas atarken nasırlaşan minik ellerimiz.
Sokak aralarında mermi kovanlarından oyuncak yaptık.
Patlamamış el bombaları topladık.
Mayınların üstünde sek sek oynadık.
Evimizi yıktılar dün. Mahallemizi yaktılar.
Mermi kovanlarıyla misket oynarken üzerimize bombalar attılar.
Üç arkadaşım can verdi. Üç küçük çocuk.
Bağışlayın beni kurtaramadım!
Sarkmıştı omzumdan aşağı kanlı kolum, uzatamadım.
Elim düştü yere, kolum çaresiz...
Kanlarımız karıştı birbirine. İste orada kankardeş olduk biz.
Gözlerim karardı önce. Başım döndü.
Ama uyumak istemiyorum.
Uyursam arkadaşlarım bu dünyadan göçer diye korkuyorum.
Bağışlayın beni!
Tutamadım kendimi. Yapıştıramadım alnıma açık dursunlar diye gözbebeklerimi...
Yaşım 13.
Burada çocuklar çocuk olmaz.
Bebeler bile yasamak için beşikten siper yapar.
Çünkü İsrail denilen zorbanın Amerikan bombaları, beşikleri bile mezar yapar.
Ölümlerin içinden büyüyorum.
MİNİCİK YÜREĞİMLE ATEŞLERİN ARASINDAN ÖFKEYLE GELİYORUM.
DUDAKLARIMDAN DÖKÜLEN ÖZGÜRLÜK TÜRKÜLERİNİ DUYUYOR MUSUNUZ?
Kenarlarında renkli çiçekler olan mektup kağıtlarına yazmak isterdim.
Kelebek kanatları boyamayı, kuşların ötüşünü dinlemeyi,
hatta uçurtma uçurmayı ben de öğrenebilirdim.
Mektubumun kenarlarına renkli çiçekler çizemedim.
Kelebek kanatlarını boyamayı, kuşların ötüşünü dinlemeyi,
uçurtma uçurmayı beceremedim.
Bağışlayın beni!
Resim çizmeyi, çiçek boyamayı, kelebek kanatlarını
okşamayı sevmediğimden değil.
Ben, top ateşleri, bomba gürültüleri arasında doğdum.
Yaşım 13.
Ninniler yerine, makinelilerin takırtılarıyla büyüdüm.
Renklerden ilk önce kan kırmızısını tanıdım.
Çiçeklerden önce ölülerin arasında dolandım.
Kelebeklerle hiç saklambaç oynayamadım.
Üç yaşımdayken en büyük abimi, sekizimdeyken ortancayı kaybettim.
Babamı ellerini bağlayarak götürdüklerinde dokuzundaydım.
Gömdüğümüzde onumda.
Ablam 15'inde terk etti evi.
15 inde kızlar okula gider. 17'sinde dantel örer. Çeyiz sandığı düzer.
Bizim burada 15'inde kızlar savaşa gider.
Seçme hakki tanımaz İsrail zorbası.
Ya evinde oturup ölümü bekleyeceksin. Ha bugün, ha
yarın diye diye yaşarken öleceksin ya da...
Ölümlerin ateşinden sesleniyorum size duyuyormusunuz?
Filistin'im ben anlıyor musunuz?
Ama yine de yaşıyorum iste.
Çünkü kanlı topraklarda büyürken yaşamayı...
Çiçek boyamayı değilse de mezar taşlarında çiçek büyütmeyi...
Kelebek kovalamayı değil ama, tüfek tutmayı öğrendik.
Bu kadar nefret, bu kadar acı arasında yaşamayı...
Karanlıklar arasından güneşe bakmayı öğrendik.
Onun için kocaman ve karadır gözlerimiz.
Onun için hala sımsıcaktır, düşmana tas atarken nasırlaşan minik ellerimiz.
Sokak aralarında mermi kovanlarından oyuncak yaptık.
Patlamamış el bombaları topladık.
Mayınların üstünde sek sek oynadık.
Evimizi yıktılar dün. Mahallemizi yaktılar.
Mermi kovanlarıyla misket oynarken üzerimize bombalar attılar.
Üç arkadaşım can verdi. Üç küçük çocuk.
Bağışlayın beni kurtaramadım!
Sarkmıştı omzumdan aşağı kanlı kolum, uzatamadım.
Elim düştü yere, kolum çaresiz...
Kanlarımız karıştı birbirine. İste orada kankardeş olduk biz.
Gözlerim karardı önce. Başım döndü.
Ama uyumak istemiyorum.
Uyursam arkadaşlarım bu dünyadan göçer diye korkuyorum.
Bağışlayın beni!
Tutamadım kendimi. Yapıştıramadım alnıma açık dursunlar diye gözbebeklerimi...
Yaşım 13.
Burada çocuklar çocuk olmaz.
Bebeler bile yasamak için beşikten siper yapar.
Çünkü İsrail denilen zorbanın Amerikan bombaları, beşikleri bile mezar yapar.
Ölümlerin içinden büyüyorum.
MİNİCİK YÜREĞİMLE ATEŞLERİN ARASINDAN ÖFKEYLE GELİYORUM.
DUDAKLARIMDAN DÖKÜLEN ÖZGÜRLÜK TÜRKÜLERİNİ DUYUYOR MUSUNUZ?
