Çocuk hep çocuk, anne hep anne.

Geçen gün fark ettim; insan çocuğu küçükken sevgisini daha çok dillendiriyor. Bebeğimizi öpüp koklamamız, sarılmamız, oyunlarına eşlik etmemiz daha fazla. Çocuk büyüdükçe azalıyor bu davranışlarımız. Hele ki ergenlik döneminde iyice uzaklaşabiliyoruz yavrularımızdan. Sevgimizi az gösterir, az sarılır, az öper, daha az ‘seni seviyorum’ der hale gelebiliyoruz. Oysa yavrumuz boyumuzu da geçse, delikanlı da olsa sevildiğini duymaya, davranışlarımızda görmeye ihtiyacı var. Bizim yavruların uyku saatleri ayrı. Her biri yatarken ayrı ayrı başucunda kitap okuyorum, öpüp kokluyorum, iyi geceler diliyorum. Enes büyüdü, artık başında kitap okumasam mı diye düşündüm bir akşam. O yatıyordu, iyi geceler deyip çıktım odadan. Ee kitap okumayacak mısın, dedi. E büyüdün ya artık, belki istemezsin diye düşündüm dedim. Neden istemeyeyim, büyüdüm de senin çocuğun olmaktan çıktım mı artık, dedi O an anladım ki ‘sevgi ve ilgi’ her yaşın ihtiyacı. Bebek de olsa, çocuk da olsa, ergen de olsa...çocuk hep çocuk, anne hep anne

Hatice Kübra Tongar

Aslında anne hep anne,çocuklar uzaklaşıyor büyüdükçe..
Şükür bizde hep aynı ,kaç yaşına geldi gözümde hala çocuk..
Eskiden ben eğilirdim öpmek için şimdi o eğiliyor

Yaren' Alıntı:

Eskiden ben eğilirdim öpmek için şimdi o eğiliyor

Genişletmek için tıkla ...

Sesli güldüm Maşallah size