Özgün Konu Binlerce kez toplanmış dağınık bir odadan mektuplar;

Başlık atmak ne zor.. Senin adını buraya yazmak.. parmak uçlarım titriyor. Seni düşünmeye başlayalı hayli zaman oldu. Bu mektuplar eline geçer mi bilmiyorum. Geçerse.. öyle bir ihtimal varsa şayet. Hayallerime yazdığım her bir harf, duvarlarımdan sıyrılabilir mi dersin? Bu satırları sana yazarken pek dağınığım.. Yine de beni her halimle gör isterim. Toplamak ne mümkün. Tüm düşüncelerim bulamaç. Kararlarımın etrafı dolamaç. İçinde desen değilim, dışında hiç değilim.
Bırak dağınık kalsın diyorum... sonra.. Sen geliyorsun aklıma.
Biraz daha dağıtıyorum usulca. Bir süre yazıyorum.. bolca alternatif. Bakıyorum.. her birine. Sanırım kendimi dinlemeye pek vaktim olmamış. Bu mektuplar bittiğinde kim olduğunu bulabilecek miyim bilmiyorum

Sen kimsin ?

Her şeyi tek başına halletmiş olma güçlüğü insanı bazen bir bankta hüngür hüngür ağlatıyor. Ardından, bir kedinin başını okşarken bile mahzun bakıyorsun etrafa. Çok güçlü olmakta yenikmektir bazen. İnsan bazen en dik yokuşları aşıp bir düzlükte yıkılabilir. Olabilir.

Mektupları takipteyim...

Yüreğine kalemine sağlık...

Öyle mi olmuş, bırakalım öyle olsun. Bir tek şey biliyorum. Tanıdığım mutsuzluğu tanımadığım mutluluğa tercih ediyorum. Bunun ardından gideceğim elimde değil. Yarını bilemem ama hayatımın her anına gözlerimi bir daha açmayacak gibi kapattığımda son manzaram ol istiyorum.
Bak yine sana döndük..
Kimsin sen?
Çabalarım sevilmek için değildi, sevdiğim içindi. Hep fazla geldim birilerine en çokta kendime. Zamanında bir sürü pürüzlü olaya boyun eğerek devam ederken fark ediyorum, o zaman da pek önemi kalmıyor. Kulağa tuhaf gelebilir belki sarılmaya ihtiyacım var kendime. Okşayarak uyutasım var içimdeki o küçücük umudu. Anlasınlar..anlasalar.. Anlatmaya çalıştığın yere ait değilsin. Şimdi usulca topla bavulunu. Esaretin gurbetine dönüşecek.

Zaman ne kadar geçerse geçsin bazı konular hep aynı kalıyor. Çırpınıp içine girdiğim bu dünyada.. Konuşmalıyız bu defa.. Çırpınmadan. Konuşamadıklarımız daha ağır. Sustukça çamura bulanıyor her bir uvzum.
Bu iç dünya savaşında işler biraz daha karmaşık ha ne dersiniz... Konuşana değil susana katil derler.
Sahi kimsin sen?
Bol bol susuyorum.. Katil miyim? Konuşmak istiyorum... Masum yapar mı beni?
İnsan hiç kendine susar mı diye bir sorsam.. İçim estağfurullah lal oldum bile demeyecek kadar suskun. Hiçbir yere ait olmayan durakta, kimsenin dinlemeye niyeti yok. Hayallerin ile hayatın seni yaptığı şey, farklı olmamalı ya da olmalı. O zaman katilim demeye hakkın olur ne dersin?

Zor olanı yapabilmişsin Zoe,başlığın muhteşem ,yazdıkların da öyle..
Sanırım hepimiz kafamızda hayallerimize mektuplar yazıyoruz,iş bunu kağıda dökebilmekte,kimbilir belki bir gün ben de ....
Keşke düşüncelerim kadar kalemim de özgür olabilse...

Eğer somut olsa bu tuhaflığım nedir bu dedirtecek.
Başarılarım bu tuhaflığımın eseri. Öğrendim kabul ettim ilerledim. İlerliyorum. Nerden başlanıyordu.. önce okunuyordu sonra..
Sen kimsin?
Yüklerini hafifleteyim dedim yük benmişim. Enkazdan kurtulayım dedim enkaz senmişsin. Ben tek başımayım sen ise yalnızsın. Hepimizin hayalleri farklı.. gidilen yol farklıdır.. Sekronize bir ritim belli başlı duyulan. Sizin başarı anlayışınız benim değil.

Herkesin kendi kader melodisi vardır. Evet tıpkı bu. Sabah alarm sesi olmadan uyanmak gibi.
Seni düşünüyorum. Elimde pembe çantam, içinde çakmağım, yanmayı bekleyen yazılarım.Ne yazdığımı sorsanız verecek cevabım yok. Bir kıvılcım ateş aldı yangınlarım büyüsün diye. Ömrümüz geçiyor. Kalemimden çıkarken, hatırlayınca gülümsediğim. Oysa senin bunlardan alacağın yok. Ait değilim. Biz sadece tekrar buluşmak için ayrılıyoruz.
Artık bilmek istemiyorum. Bilmek istemeyince insan, bazı şeyleri görmemezlikten gelebiliyor. Ama her şeyi değil. Sonra durdum öylece. Eteğimin pilelerine takıldı gözüm. Gözler ya kelimelerin dahi söyleyemediklerini anlatır.
Ne bileyim hayallerim, sen şimdi aramıza mesafeler koysan.. Buna hazır mıyım? Bazı sorular cevaplanmamak için vardır.

Hiçbir insanoğlu benim kadar yaralamadı ruhumu. Anlatılacak pek bir tarafı yok. Sade, yoğun ve derin. Benim bilmediğim ama hep biliyormuş gibi olduğum.. Ruhumdaki yaraya bir yenisini daha ekleyeceğim. Bütün şehri tek başıma yükleneyim isterim. Dengeyi sağlaması açısından iyi. Her şey unutulur.. ruhumdaki yaralar bile. Bu yüzden sevmek cam parçası gibi ya kesiyor ya kırılıyor.

Korkuyorum pat diye dağıtacağım diye. Öyle durup dururken dağıtılmaz, onun için yıpratma kendini. Yorma kendini. İnsanlar neyi duymak isterlerse onu duyarlar, neyi görmek istiyorlar ise onu görürler. Birinin kolumdan tutup götürmesi gerek beni, kafamın içinden. Ben kimsenin hayatında tamamen var olmadım. Söylemedim.. gerçi söylediklerimi de anlamadılar. Ya ben anlattığımı sandım. Ya da onlar anladığını sandı. Her ikisinde de anlaşılamadığımın kanıtı.
Senin kim olduğunla ilgilenmiyorum artık.
Herkes kendi zaferi için yaşar bu anlaşılma dünyasında, bense yenilgilerim için. Fiziksel olmayan yaralar biriktirdim. Her birini özenle işlediğim. Ne kadar düşünürsem düşüneyim, her defasında hafifçe kafamı sallayıp "anlamayacaklar.." diyeceğim. Anlamayacaksınız sadece anlamayı ödünç alacaksınız.

Yapımda yok dinlenme yeteneği. Kimse de sorgulamadı. Herkes kapıma dayandı. Biraz daha misafir olmak.. Dinlenmek için.. Kimse misafirliğin kısası makbuldür demedi. Biliyor musunuz? Her şeyin farkındayım. Sizin gibi değilim. Ben bencilliklerinde boğulan bu zamanda yozlaşmayacağım. Ben insanların kamburu olmayayım diye dertleşmedim kimseyle. Korkuyorum... Yıkılırsam.. Sonra bu korkunun bana cesur olma gücü verdiğini fark ettim. Sanırsam kelimelere doğru yansıtamıyorum, yapabilsemde; artık değil.

Bulunduğun anı tekrar yaşamayacağının farkına varmak insanda çokça şey değiştiriyor. Tamamlanmamış olanlara üzülmemeyi öğreniyorsun. Her zaman mükemmel olmamayı öğreniyorsun. Kişiselleştirmemeyi, insanları öngörmeyi bir kenara bırakıyorsun.
Hava soğuyor değil mi? Yağmuru seviyorum. Önemli olduğumu hissettiriyor. Yağmur damlaları, beni hayatında tekrar tekrar görmekten zevk alıyor gibi duruyor. Zira sırılsıklam eve dönüyorum. Hayat bazen en köyü yönünü gösterir. Bir isim arayışına girersin. Öyle ya insanoğlu somutlaştırmadan kabullenemiyor. Ben insan değilim. Ben mevsimimi buldum. Karanlıktan gelirken renkleri çoğalttı. Kelebeklere ömür kattı.

Bazen iyileşmek istemeyiz, zira kaybettiklerimizle aramızda kalan tek şey o acıdır. Sen ve ben aynı bitkinin zehrini içtik. Yüreğim çoktan sustu, karanlığı kabul ettim. Kafamda yüksek sesle şarkıya eşlik etmem için bağıran sesler, suskunlaştı. Gerçekten bazen kendimle mi tartışıyorum yoksa kafamın içinde başkası mı var anlamakta güçlük çekiyorum. Hoşuma da gidiyordu.. Oturup saatlerce tartışabilirim, konu ne olursa olsun.. Bu ara kendimle yalnız kalamıyorum. Unutamadigim anılar ve kelimeler... Hayat uzun zaman yan yana bırakmıyor insanı.. yan yana ayrı yazılırken nasıl birleşitirir ki.. Ve sadece hatıralar bile insanı sımsıkı bağlayacak kadar kuvvetli değil.