Analiz Yol|Jack London (1 Görüntüleyen)

Yol, Jack London’ın hayatla inatlaşmasının hikâyesi gibi. Yeri geliyor aç kalıyor, yeri geliyor soğukta titriyor ama yine de özgürlüğünden vazgeçmiyor. O trenlerin tepesinde, sokak köşelerinde bir başına dolaşırken hissettiği yalnızlık, insanın içine işliyor. Ama London öyle bir anlatıyor ki, her düşüşünde bile içinde küçücük bir umut ışığı yanıyor. Hayatın acı tarafını gizlemiyor, ama yine de bir şekilde devam etmenin, direnmenin güzelliğini de unutturmuyor. Yol, aslında kaybolmuş gibi görünen bir adamın, kendini bulma hikâyesi gibi hissettiriyor.

Kitabın her satırında, toplum kurallarına ve yerleşik düzene başkaldıran bir ruh var. London’ın genç yaşta, hiçbir şeye bağlı olmadan yollara düşmesi, insanın içindeki özgürlük arzusunun en saf haliyle tasviri gibi. Ancak bu özgürlük, romantik değil; çoğu zaman açlıkla, çaresizlikle ve soğukla iç içe. Özgürlük, bir hayal değil, bir bedel ödemek anlamına geliyor burada.

Yol boyunca karşılaşılan insanlar, bazen umut verici, bazen ürkütücü figürler. London, serseriler arasında bile bir çeşit dayanışmadan bahseder, ama bu bile kırılgandır. Gerçek bir güven yoktur.

Kitap boyunca hissettirdiği temel duygulardan biri de hayatta kalma içgüdüsüdür. Açlık, soğuk, işsizlik; bunlarla baş etmek bir kahramanlık hikâyesi gibi değil, sıradan ve acı verici bir gerçeklik olarak anlatılır.

Özellikle adaletsizlik karşısında, haksız yere tutuklanması gibi olayında London’ın isyanı çok derin hissedilir. Fakat yine de Yol, umutsuz bir kitap değildir. Aksine, tüm zorluklara rağmen insan ruhunun direncine, küçük anlık mutluluklara, içten gelen bir yaşama sevincine sık sık vurgu yapar.

Uzun zaman oldu okuyalı @Zoe , Hatırlattığın için teşekkür ederim . Bakalım neler karalayabiliriz bu konuda …
Kimine göre Yol olsada bana göre Macera ; Jack London’ın cebine biraz cesaret, sırtına da bir hırka alıp rayların peşine düştüğü bir hayat hikayesi. Ama bu öyle sıradan bir seyahat günlüğü değil; biraz sefalet, biraz özgürlük, bolca da serserilik içeriyor. Hani bazen “her şeyi bırakıp gitmek istiyorum” deriz ya, işte Jack London gerçekten yapmış onu , hem de 1900’lerin başında! Yaf aslında kurgu mu gerçek mi bazen anlamakta sorun yaşıyorum!

Tren vagonlarının tepesinde kaçak biletle yolculuk etmek mi dersin, taşrada aç kalmak mı, polis dayağı mı… Hepsi var. Ama bütün bunları öyle bir anlatıyor ki, sanki yanında oturmuş da “biliyor musun bir keresinde…” diye başlıyor hikayeye. Hem güldürüyor, hem düşündürüyor. Adam resmen sefaletle bile edebi dalga geçiyor. Benim Hande ve Williamın hikayesinde erişmek istediğim dili aslında kullanıyor.

Yol, bir yandan “vay be adam neler yaşamış!” dedirtiyor, bir yandan da “iyi ki ben yatakta okuyorum bu kitabı” hissi veriyor. Jack London o yıllarda serserilik yapmış olabilir ama kaleminde hep bir klas duruş var. Belki de asıl “yol”, tren raylarında değil de insanın iç dünyasında başlıyor.

İyi okumalar gençler…

Kitapların hiçbirini okumadığım için size eşlik edemeyeceğim arkadaşlar.