-
- Katılım
- 9 May 2020
-
- Mesajlar
- 5,677
-
- Çözümler
- 4
-
- Tepkime puanı
- 13,770
-
- Puan
- 113
Yol, Jack London’ın hayatla inatlaşmasının hikâyesi gibi. Yeri geliyor aç kalıyor, yeri geliyor soğukta titriyor ama yine de özgürlüğünden vazgeçmiyor. O trenlerin tepesinde, sokak köşelerinde bir başına dolaşırken hissettiği yalnızlık, insanın içine işliyor. Ama London öyle bir anlatıyor ki, her düşüşünde bile içinde küçücük bir umut ışığı yanıyor. Hayatın acı tarafını gizlemiyor, ama yine de bir şekilde devam etmenin, direnmenin güzelliğini de unutturmuyor. Yol, aslında kaybolmuş gibi görünen bir adamın, kendini bulma hikâyesi gibi hissettiriyor.
Kitabın her satırında, toplum kurallarına ve yerleşik düzene başkaldıran bir ruh var. London’ın genç yaşta, hiçbir şeye bağlı olmadan yollara düşmesi, insanın içindeki özgürlük arzusunun en saf haliyle tasviri gibi. Ancak bu özgürlük, romantik değil; çoğu zaman açlıkla, çaresizlikle ve soğukla iç içe. Özgürlük, bir hayal değil, bir bedel ödemek anlamına geliyor burada.
Yol boyunca karşılaşılan insanlar, bazen umut verici, bazen ürkütücü figürler. London, serseriler arasında bile bir çeşit dayanışmadan bahseder, ama bu bile kırılgandır. Gerçek bir güven yoktur.
Kitap boyunca hissettirdiği temel duygulardan biri de hayatta kalma içgüdüsüdür. Açlık, soğuk, işsizlik; bunlarla baş etmek bir kahramanlık hikâyesi gibi değil, sıradan ve acı verici bir gerçeklik olarak anlatılır.
Özellikle adaletsizlik karşısında, haksız yere tutuklanması gibi olayında London’ın isyanı çok derin hissedilir. Fakat yine de Yol, umutsuz bir kitap değildir. Aksine, tüm zorluklara rağmen insan ruhunun direncine, küçük anlık mutluluklara, içten gelen bir yaşama sevincine sık sık vurgu yapar.
Kitabın her satırında, toplum kurallarına ve yerleşik düzene başkaldıran bir ruh var. London’ın genç yaşta, hiçbir şeye bağlı olmadan yollara düşmesi, insanın içindeki özgürlük arzusunun en saf haliyle tasviri gibi. Ancak bu özgürlük, romantik değil; çoğu zaman açlıkla, çaresizlikle ve soğukla iç içe. Özgürlük, bir hayal değil, bir bedel ödemek anlamına geliyor burada.
Yol boyunca karşılaşılan insanlar, bazen umut verici, bazen ürkütücü figürler. London, serseriler arasında bile bir çeşit dayanışmadan bahseder, ama bu bile kırılgandır. Gerçek bir güven yoktur.
Kitap boyunca hissettirdiği temel duygulardan biri de hayatta kalma içgüdüsüdür. Açlık, soğuk, işsizlik; bunlarla baş etmek bir kahramanlık hikâyesi gibi değil, sıradan ve acı verici bir gerçeklik olarak anlatılır.
Özellikle adaletsizlik karşısında, haksız yere tutuklanması gibi olayında London’ın isyanı çok derin hissedilir. Fakat yine de Yol, umutsuz bir kitap değildir. Aksine, tüm zorluklara rağmen insan ruhunun direncine, küçük anlık mutluluklara, içten gelen bir yaşama sevincine sık sık vurgu yapar.
