- Katılım
- 1 May 2020
- Mesajlar
- 14,939
- Çözümler
- 1
- Tepkime puanı
- 40,011
- Puanları
- 113
Eğer şu soruları daha önce kendinize hiç sormadıysanız bu yazı vesilesiyle mutlaka bunu yapın!
Bir ortama girdiğinizde orada nasıl bir hava oluşuyor? İnsanlar sizi görünce neyi hatırlıyor? Onlara nasıl bir profil çiziyorsunuz?
Lafı dolandırmadan peşin olarak söyleyelim: İdeal bir Müslümanın en bariz vasfı, bulunduğu yerde hem Allah’ı hatırlaması hem de hatırlatıyor olmasıdır. Peygamberimizin en bâriz vasıflarından biri “hatırlatıcı (müzekkir)” olmasıydı. O, hem Allah’ı hatırında tutar, hem de kendisini görenlere Allah’ı hatırlatırdı.
Toplum içine karıştığınızda, dost meclislerinde buluştuğunuzda neyin muhabbetini yapıyor olursanız olun, o ortamda Allah’ın da sizinle birlikte olduğunu duruşunuzla, tavrınızla, sözlerinizle hatırlayabiliyor ve hatırlatabiliyorsanız sizden âlâsı yok demektir. Ama tek başına iken Allah’ı anıp toplum içine karıştığınızda sanki O yokmuş gibi yaşıyor, her türlü muhabbeti yapıyor da sözü bir tek O’na getiremiyorsanız, konuşmalarınızda, bakışlarınızda O’nun kırmızı çizgilerine riayet etmiyorsanız daha kıvamınızı bulamamışsınız demektir.
İnsanların bu konuda üç farklı tavra sahip olduklarını söyleyebiliriz:
Birinci grup ne kendi başlarına ne de topluluk içinde Allah’ı anmayan, hatırlarına getirmeyen, sanki “Allah yokmuş” gibi yaşayanlar. Bunlar en bedbaht olan insanlardır. Okyanusun ortasında rüzgâr nereden eserse o tarafa giden, gidecek bir hedefi, sığınacak bir limanı, bir bekleyeni olmayan anlamsız ve amaçsız bir gemi gibi…
İkinci grup tek başına iken Allah'ı hatırına getirmediği halde topluluk halinde iken hatırlayan veya kendi başına iken Allah’ı anmakla birlikte topluma karışınca farklı bir kimliğe bürünen, kalabalıklarda Allah’tan bigâne bir hayat yaşayanlar. Bunlar tek kanatlı kuşa benzerler.
Üçüncü grup ise hem kendi başlarına iken hem de topluluk içinde iken Allah’ı bilen, bulan ve anan, bulundukları ortamda Allah’ı hatırlatanlardır. En hayırlı insanlar bunlardır. Bunlar kutlu bir hedefe, mutlu bir sona, sağlam bir kılavuz eşliğinde yolculuk eden insanlardır.
Şunu unutmamak gerekir: Kendi nefsimizde Allah’ı andığımızda, Allah’ın da bizi zâtına layık bir şekilde kendi nefsinde anmasına vesile oluyoruz. Bir topluluk içinde Allah’ı andığımızda, Allah da bizi, içinde bulunduğumuzdan daha hayırlı bir topluluk içinde anıyor!
Allah Resûlü’nün (s.a.v.) belirttiğine göre Rabbimiz şöyle buyurmuştur:
إِنْ ذَكَرَنِي فِي نَفْسِهِ ذَكَرْتُهُ فِي نَفْسِي، وَإِنْ ذَكَرَنِي فِي مَلَإٍ ذَكَرْتُهُ فِي مَلَإٍ خَيْرٍ مِنْهُ
“Kulum beni kendi nefsinde anarsa ben de onu kendi nefsimde anarım. Eğer beni bir topluluk içinde anarsa ben de daha hayırlı bir topluluk içinde onu anarım.” (Buhârî, Tevhid, 15; Müslim, Zikir, 21)
Bundan büyük bir nimet olabilir mi? Siz arkadaşlarınızın yanında “Allah” diyorsunuz, Allah da melekler topluluğu içinde “falan kulum” diye sizden bahsediyor!
Rabbimiz bizleri hem kendi nefsimizde O’nu anan, hem de bulunduğumuz ortamlarda tavrımızla, duruşumuzla O’nu hatırımızda tuttuğumuzu gösteren kullarından eylesin.
(Soner Duman/28.Cemâziyelevvel.1444/22.Aralık.2022/Perşembe)
Bir ortama girdiğinizde orada nasıl bir hava oluşuyor? İnsanlar sizi görünce neyi hatırlıyor? Onlara nasıl bir profil çiziyorsunuz?
Lafı dolandırmadan peşin olarak söyleyelim: İdeal bir Müslümanın en bariz vasfı, bulunduğu yerde hem Allah’ı hatırlaması hem de hatırlatıyor olmasıdır. Peygamberimizin en bâriz vasıflarından biri “hatırlatıcı (müzekkir)” olmasıydı. O, hem Allah’ı hatırında tutar, hem de kendisini görenlere Allah’ı hatırlatırdı.
Toplum içine karıştığınızda, dost meclislerinde buluştuğunuzda neyin muhabbetini yapıyor olursanız olun, o ortamda Allah’ın da sizinle birlikte olduğunu duruşunuzla, tavrınızla, sözlerinizle hatırlayabiliyor ve hatırlatabiliyorsanız sizden âlâsı yok demektir. Ama tek başına iken Allah’ı anıp toplum içine karıştığınızda sanki O yokmuş gibi yaşıyor, her türlü muhabbeti yapıyor da sözü bir tek O’na getiremiyorsanız, konuşmalarınızda, bakışlarınızda O’nun kırmızı çizgilerine riayet etmiyorsanız daha kıvamınızı bulamamışsınız demektir.
İnsanların bu konuda üç farklı tavra sahip olduklarını söyleyebiliriz:
Birinci grup ne kendi başlarına ne de topluluk içinde Allah’ı anmayan, hatırlarına getirmeyen, sanki “Allah yokmuş” gibi yaşayanlar. Bunlar en bedbaht olan insanlardır. Okyanusun ortasında rüzgâr nereden eserse o tarafa giden, gidecek bir hedefi, sığınacak bir limanı, bir bekleyeni olmayan anlamsız ve amaçsız bir gemi gibi…
İkinci grup tek başına iken Allah'ı hatırına getirmediği halde topluluk halinde iken hatırlayan veya kendi başına iken Allah’ı anmakla birlikte topluma karışınca farklı bir kimliğe bürünen, kalabalıklarda Allah’tan bigâne bir hayat yaşayanlar. Bunlar tek kanatlı kuşa benzerler.
Üçüncü grup ise hem kendi başlarına iken hem de topluluk içinde iken Allah’ı bilen, bulan ve anan, bulundukları ortamda Allah’ı hatırlatanlardır. En hayırlı insanlar bunlardır. Bunlar kutlu bir hedefe, mutlu bir sona, sağlam bir kılavuz eşliğinde yolculuk eden insanlardır.
Şunu unutmamak gerekir: Kendi nefsimizde Allah’ı andığımızda, Allah’ın da bizi zâtına layık bir şekilde kendi nefsinde anmasına vesile oluyoruz. Bir topluluk içinde Allah’ı andığımızda, Allah da bizi, içinde bulunduğumuzdan daha hayırlı bir topluluk içinde anıyor!
Allah Resûlü’nün (s.a.v.) belirttiğine göre Rabbimiz şöyle buyurmuştur:
إِنْ ذَكَرَنِي فِي نَفْسِهِ ذَكَرْتُهُ فِي نَفْسِي، وَإِنْ ذَكَرَنِي فِي مَلَإٍ ذَكَرْتُهُ فِي مَلَإٍ خَيْرٍ مِنْهُ
“Kulum beni kendi nefsinde anarsa ben de onu kendi nefsimde anarım. Eğer beni bir topluluk içinde anarsa ben de daha hayırlı bir topluluk içinde onu anarım.” (Buhârî, Tevhid, 15; Müslim, Zikir, 21)
Bundan büyük bir nimet olabilir mi? Siz arkadaşlarınızın yanında “Allah” diyorsunuz, Allah da melekler topluluğu içinde “falan kulum” diye sizden bahsediyor!
Rabbimiz bizleri hem kendi nefsimizde O’nu anan, hem de bulunduğumuz ortamlarda tavrımızla, duruşumuzla O’nu hatırımızda tuttuğumuzu gösteren kullarından eylesin.
(Soner Duman/28.Cemâziyelevvel.1444/22.Aralık.2022/Perşembe)
