Özgün Konu Düşüme Düştün (1 Görüntüleyen)

Uyuştur beni.

Kollarımı açtım. Serbest bıraktım hadi kendimi. Damarımdan direkt boşalt. Hızlıca beynime nüfus ettir. Önce bilincim çıksın. Sonra gözlerime vursun dozu. Kör olmak istiyorum gerçeklerime. Ellerimden, ayaklarımdan, beynimden tutanları tek doz ile uçur. Sustuklarım, içimde avaz avaz bağırdıklarım, zorunda kaldıklarım hepsini, hepsini uyuştur. Olmak istediğim ile olduğum arasındaki uçurumda ip cambazı olmaktan aynaya bakamıyorum. Unuttursana beni, bana. Acımı uyuştur çığlık çığlığa.

Hadi hazırım. Benliğimden uzaklaştır. Öyle bir doz ayarla ki soyunayım bütün utandığım insan kimliklerimden. Anadan doğma gibi tertemiz yap. Utandığım o vasiflarda soyunmuş, çırılçıplak sokaklarda dolaşmak istiyorum.

Uyuştur beni hazır bütün damarım. Birden zerk et. Önce damarlarımda hissedeyim delirmişliği. Acı çekiyor beynim. Sustur içindekileri ne olur. Yeniden deli saçması hayaller kurayım. Ansızın gelişen halüsinasyonları göreyim. Kalbim alıp başını gitsin çılgınlar gibi.

Sağ elimle, sağ kafatasıma vuruyorum defalarca. Beş kez, on kez, yirmi kez. Çıkartmak istiyorum kafamın içindeki o düşünceleri. Hissettiklerimi yıkamak istiyorum defalarca, defalarca. Çıkmıyor. Çıkaramıyorum. Hiçbir şey de hafifletmiyor. Lanet olsun!

Tek dozda uyuştur beynimi. Acı çekiyorum..

Kaç yaşında olduğumu hatırlamıyorum. O zamanlar borcamlar yeni yeni evlerde köşelerini alıyordu. Annem özene bezene almıştı. Bulaşık yıkamak için koyduğum çok deterjan yüzüne elimden kayıp düşürmüştüm. Beyaz köpük içinde eyvah derken deli gibi akan kana değildi korkum, parça parça olan borcam parçalarınaydı. İçlerinden bir tanesi sağ bileğime saplanmıştı, haylide derindi. Annem öfkeyle gelip o batan parçayı sinirle daha çok batırdı bileğime. Beynim yanmıştı o acıyla. Kendimi borcamdan, bir cam parçasından daha değersiz hissetmiştim.

Şimdi aynaya ne zaman baksam değersizliğim derinlerden sürekli başını kaldırıp gözlerime bakıyor. Bileğimdeki beyaz iz ve aklımdaki değer mıh gibi ömrümde. Kendimi ne kadar geliştirip gerçekleştirsemde, ne kadar görgümü genişletip, bildiklerime yeni bilinenler eklesemde, ne kadar üretip çoğalsamda orada durup aynada bana bakıyor değersizlik hissi. Neler yapmıştım oysaki. Şehirler aşmış, insanların kalplerine dokunmuş, akıllarını okşamış, hayatlarını inşa etmesine bir tuğla da ben vermiştim. Bazılarına yol, bazılarına çatı olmuştum. Oysa annemin bir gram sevgisine yuva olamamıştım.

Nerden aklıma geldi bilmiyorum gece gece. Bugünlere yine o dehlizlerde kayboluyorum. Sevilmez yönlerimi güneşe tutup kutsuyorum sevilmez bu kız diye. Oysa yeni doğduğumda ölür bu bebek demelerine inat her sabah babam iki avucunda nasılda güneşe tutmuştu sevgiyle. Babasının biricik kızı annesinin kinini kazanmıştı. Babama olan öfke hep bana kusulmuştu. Kendimi yıllardır ruhumdaki kusmukları temizler bulmuştum.

Bazen biri narin bir kelebek gibisin deyince dönüp arkama bakıyorum kime söyledi diye. Hiçbir güzel vasfı üzerime alamıyorum. Ya da alıyor gibi yapıp eve gelince kapı dışında bırakıyorum...

Ben buyum,
Bütün yaptığım güzel işlerin içinde inatla değersizliğini cımbızla çeken o kız.

Sevgili Adam,

Çocukken, kız çocuklarına hayran hayran bakan anneleri hep kıskanırdım. Neydi bu büyü? O kadar güzellerdi ki sevdikleri, öyle peri kızı gibiydiler ki, ondan böyle hayran hayran bakıyorlardı, diyordum. Oysa annemin bana bakışı hep öfke, hep eksik, hep yetersizliklerle doluydu. Büyüdüğümde onu hiç suçlamadım ama eksik olanı hep derinden hissettim.

Bugün yine kendime hınca hınç yüklenirken, beni sevişin aklıma geldi. Bana bakarken senin gözünde de öyle büyülü bir bakış vardı. Öyle hayran... Oysa ben, aynı kusurları olandım. Eksiklerim sağımda duruyordu, çirkinliklerim solumda. Ama sen yine de bana hayrandın.

Aklım karıştı sonra. Dengem şaştı. Dedim ki: “Bir pencere açsana, göreyim senin gözündeki beni. Belki biraz ben de severim kendimi. Isınmayan ellerim, ayaklarım ısınır; sürekli şüpheyle dolaşan aklım dinginleşir. Gönlüm sessizce kök salardı gönlünde. Açsana bana bir pencere. Azıcık sığınayım.”