Özgün Konu Alegre

Bölüm VII
|Işığa artık ulaşamayacağız

Kahraman Tazeoğlu "Hani bazen uyanmak istemediğim yerde uyumak zorunda kalırsın ya. Uyusan rüyalar kandıracak,uyumasan gerçekler acıtacak." demiş

Peki ya uyumadığın halde rüya görüyorsan. Gerçeklerin acısından kaçarken hayallerin acısında takılı kaldıysan.. İşte şuan onu yaşıyor kadın. Hangisi kendi gerçeği bilmiyor. Hangisi yanlış bilmiyor.

Sen bu yol boyunca yaşadığın her şeyi unutmayı seçtin Sevinç.. Neden hatırlamaya çalışıyorsun?

Yine aynı şeyler olmaya başlıyor, zihninde ki sesler fazlalaşıyordu.

Alegre inanma ona. Hatırla..

İki benlik savaş halindeydi. Birbirleriyle değil kendisiyle konuşuyorlardı. Neden birbirlerini görmüyorlarlardı? Asıl soru hangisi gerçekti?

Yatakta doğrularak doktora vurmaya başlıyor, komidinin üzerinde duran kaleme uzanıp hızla saplıyor.

Hatırlayacağım.

Doktorun yüzünde hain bir gülümseme oluşuyor.

Bana zarar veremezsin Sevinç, biz aynı bedendeyiz. Bak kanıyorsun.

İnanamıyordu yoksa.. Vücuduna baktığında kalemi batırdığı yerlerin kendi vücudu olduğunu görmesiyle kafasını hızla sağ sola salladı. Gövdesi kanlar içerisinde kalıyor.Mide sıvısı ağzına geliyor, kulaklarında cızırtılar artıyordu. Nefesi daralıyor yer ayağının altından kayıyor gibiydi, oysa yatakta değil miydi?

Gözlerine gelen yoğun ışıkla elini gözüne siper etmeye çalışıyor. Ellerini hareket ettiremiyor,ellerine baktığında yatakta bağlı olduğunu görüyor. Kontrolü kaybetmişti. Etrafa baktığında beyaz odada olduğunu görüyor.
Bir çığlık kopuyor boğazından.

Yeter.

Kahkaha sesiyle yan tarafına dönüyor. Maskeli adamın kendisi gibi bağlı şekilde diğer yatakta uzandığını görüyor.

Hepsi senin suçun Alegre, bir daha asla ışığa ulaşamayacağız.

Bölüm VIII
|Korkusuzluk zırhı


Seni kırmasına izin versen dahi seninle en dipte kalacağım Alegre. Karanlıktan korkarsan kalbimi göğsümden sökerim, sevgimin ışığıyla sana yol gösteririm.

Ne zamandır böyle uzandıklarını bilmiyor. Zaman kavramı farklı işliyor gibiydi. Deli gibi merak ediyordu. Bedeni şuan ne yapıyordu? Tamamen hissisleşmiş hissediyordu. Gücü yok gibiydi, uyumak istiyordu. Ta ki maskeli adamın kurduğu cümlelere kadar. Elsine-i mahsusayı yok saymaya çalışıyor. Hiç bir şey söylemek istemiyor kafasını diğer tarafına çeviriyor.

Sen beni hiç görmek istemedin. En acısı da buydu. Bir tek ben sana gerçekken, herkesi gördün bir beni görmedin Alegre.

Nefesini dışarı vererek devam etti.

Bu maskeyi sen bana taktın. Ruhunun en derinlerinde ki yaralarınım ben. Sen üşürsen ruhumu ipliğe çevirip seni sarmalarım Alegre.

Kadının göğsü sıkışmaya başlıyor. Zihninin sıcaklığını hissetmeye başlıyor. Yine kafasında sesler artmaya başlıyor. Kontrolü eline aldığını hissediyor.

Artık vakti geldi, korkusuzluk zırhını tekrar giyeceğim. Bu sefer beni göreceksin Alegre.

Beyaz odanın sarsıldığını hissediyor, Elinde ki kilitler açılıyor. Artık özgür olduğunu hissediyor.
Gözlerini açtığında artık kendi odasında tek başına ayakta olduğunu görüyor. Biraz ilerideki boydan camda yansıması gözüne çarpıyor.Kollarından aşağı sıcaklığı seziyor. Her yerinde derin kesikler görüyor. Kalan son gücüyle bağırıyor.

Yardım edin..

Bu hikaye kedini okumaya başlasa zannımca bilinmez bulurdu kendini.

Bölüm IX
|Bugünlerde:Hiçkimse


Neden başladığını hatırla.

Zihninde yankılanan seslerle uyanıyor. Kolunun sızlamasıyla sarılı kollarını havaya kaldırıyor, bir süre izledikten sonra etrafına bakıyor. Maskeli adamı etrafta ararken karşısında yüzü yaralarla kaplı biriyle karşılaşıyor.

Kimsin sen?

Yüzü yaralı adam gülümsüyor.

Bugünlerde: Hiçkimse.

Kadın etrafına bakınmaya devam ediyor, varlığına o kadar alışmıştı ki maskeli adama..
Picasso'nun Yaşlı Gitarist'i anladığı gibi artık anlıyordu maskeli adamı. Peki neredeydi?

Kırık hikayeler nereye gider Alegre?

Bu ses neden bu kadar tanıdıktı?

Hikayelerini beynindenden silebilirsin peki kalbinden.. İşte ben senin kırık hikayelerinim.

Kadın gülümsüyor.

Sen benim yaralarımsın.

Yaralı yüzlü adam kafasını aşağı yukarı sallıyor.

Artık bana ihtiyacın yok. Kendi yaralarını sarabilirsin.

Gözünün önünden adamın yok oluşunu izledi kadın. Zihni rahatlamaya başlamıştı. Bu rahatlama fazla uzun sürmedi.
Peki ya doktorla tek başına savaşabilir miydi? Kendi zihniyle oluşturduğu benlikten kurtulabilir miydi? Daha kendini tanımazken nasıl başaracaktı?

Biliyordu.

Neden başladığını hatırlayacaktı.

Bölüm X
|Artık nedenini biliyorum.


Sabahattin Ali" Ondan ayrılmanın bana güç geleceğini biliyordum. Fakat bunun bu kadar korkunç, bu kadar acı olacağını tasavvur edememiştim." Demiş.

Kadın maskeli adamı kaybettiğinden beri korkunç hissesiyor, sanki bir parçasının tamamen koptuğunu hissediyordu. Artık uyumaya korkuyordu. Uyursa kontrolünü kaybedeceğini düşünüyor o beyaz odaya yeniden hapsolmaktan korkuyordu. Her tuğlasını kendi koyduğu korku duvarlarını izliyor. Çıkış yolunu bulmak istiyordu. Kuruntu yaptığını düşünmek istiyor. Nefesini yavaşça dışarı veriyor göğüsünün indiğini bir kaç saniye izliyor. Tanıdık duygular hissettiriyor. Aynı hareketi tekrar yapmaya başlıyor. Bu hareket zihninde parça parça gelen anılara dönüşüyor. Başına keskin bir ağrı giriyor, başını yere sürtme hissi uyandırıyor. Onun yerine elini başına götürüyor, fazla sıktığından olmalı ki kolunda ki bandajlardan kan akmaya başlıyor. Kan kokusu daha da belirginleşiyor.
Fazla kanamamıştı oysa kolu. Bu kan kokusu da nereden geliyordu?

Gelen çığlıkla artık kendi odasında olmadığını fark ediyor, gelen çığlığa doğru yürümeye başlıyor. Sese yaklaştıkça yerde oluşan kan gölcükleri kusma isteği uyandırıyor kadında. Sesin geldiği yerde küçük bir kız çocuğu oturuyordu. Kanlar içerisindeydi, iki yanında anne babası olduğunu tahmin ettiği iki ceset uzanıyordu. Kadın cesaretini toplayıp on iki yaşlarında küçük kızın yanına yaklaşıyor. Elleriyle kızın yüzünü kanlardan temizliyor. Kendi yüzüyle karşılaştığı anda kendini düşüyor gibi hissediyor bir süre sonra kendini ambulans arabasının içerisinde buluyor. Küçük kız sedyede uzanıyor, başında ise doktor duruyordu. Küçük kızın boynuna baskı uyguluyordu. Doktorun küçük kızı bırakıp kendisine doğru yürümesiyle geri geri yürümeye başlıyor doktor gittikçe üzerine geliyordu. Artık gidecek yer kalmadığında doktor kadının boğazını sıkmaya devam ediyor.

Görmemen gereken bir şey gördün Sevinç.

Nefesinin daraldığını hissediyordu, ancak ölmeyeceğini biliyordu. Yine de canının yanmasını engelleyemiyordu.
Gözlerini açtığında derin bir nefes aldı.

Artık nedenini biliyorum.

Final
|Her şey zihninizde başlar ve biter.

Bugün son benliğinide öldürmüştü. Sanki hepsi giderken ruhundan parçaları götürmüştü. Ardından avazı çıktığı kadar bağırdı. Her şeyin başladığı yerdeydi. Kulübede.. Bu sefer gerçekten gelmişti. Anılarında ki gibi boş değildi. Sıcacık bir yuvaydı aynı annesiyle babasının öldüğü gün gibi. Her şey o gün başlamıştı.
Önce bir benlik oluşturdu kendine, güçsüzdü. Maskeli adam kendisini koruyordu, tüm yaraları o alıyordu. Sonra bir benlik daha ortaya çıktı, korktuğu yüzü koydu yerine hatırlarsa öleceğini düşündü. Kendiyle savaş içindeydi, an ve an kendi ölümüne gidiyordu. Bir tarafı kendisini kurtarmaya çırpınırken diğer tarafı ölümünün provasını yapıyordu. Alegre yaşamaya çalışırken Sevinç ölmeye çalışıyordu. Peki hangisi kendisiydi?

O gün ölmem gerekiyordu.

Kafasını sağ sola salladı.

Hayır yaşamam için bir sebebti.

Hafif gülümsüyor zihninde bu sefer gerçekten kendiyle konuşuyordu. Acılar canını yakıyor ne tarafa dönse can kırıklarıylarıyla karşılaşıyordu. Zihni alakasız anıları birleştirmeye çalışıyor. Yürümeye yeni başlamış körpe çocuk misali çırpınıyor. Sürekli yere kapaklanıyor yine de ayağa kalkıyor.
Rüyadan uyanırcasına yaşamın ortamına düşmüştü. İçi dışından yorgun görünüyordu. Özgür olmanın verdiği huzurla iskeleye doğru yürüyordu. Gecenin bir yarısı garip hissederek yürümeye devam ediyordu. Hafif çiseleyen yağmur damlalarının aksine hızla hareket ediyor vucüduna değen damlalarla elbisesi üzerine yapışıyor. Kim olduğu hakkında fikri olmadan rıhtımın ucuna geliyor. Kollarını havaya kaldırıyor. Gözlerini sımsıkı yumuyor. Toprak kokusunun akciğerlerinde yayılmasını bekliyor. Dimdik duruyor, yüzünde özgürlüğün gülümsemesi kendi zincirlerinden kurtulmasının şerefine. Akışına bırakıp devam edecekti. Kendini sevevecekti, bu lütfu kendine yapacaktı. Artık sayfası bembeyazdı. Kendi iniş çıkışlarını kontrol edebilirdi.-İşte en anlamlı an.

Gözlerini aç.

Duyduğu sesle gözlerini aralıyor, doktorla göz göze geliyordu. Bembeyaz olan sayfası artık siyaha boyanmıştı. Tüm umutları parçalanmış kendisiyle dalga geçiyordu. Karanlığa adım attığı anlar çoğaldı, kim olduğu belirsizleşti. Sesi kendisine yabancıydı.

Gitmiştin.

Doktor kahkaha atıyor.

Beni yok edemezsin Sevinç.

Karanlık denize bakıyor kadın, gecenin aksine parlayan yıldızlar. Gökyüzünün yansıması. Yıldızlar sevgillerine hasta, ulaşmak muamma. Yıldızlar kalmasını istiyor. Gelecek gün yok artık. Kusurlarını zırh misali giyiyor. Kaçmak yok artık.
Kim olduğunu artık biliyordu. Doktorun suratına bakarak kendini karanlık denize bırakıyor.

Ben seni yok edemem ama Alegre edebilir.

Kendi ruhu zayıfladı, içinde ki bir çift benlik zamanla filizlendi git gide çürüdü ve ruhunu zehirledi.

Her şey zihninizde başlar ve biter. Güç verdiğin şey üzerinde hak sahibidir.

Yüreğine kalemine sağlık bacım

Yüreğine sağlık değerli muhterem varolasın güzel seri oldu

Kalemine kuvvet Hifa