Yorgunum. Yoran işler falan değil...
Hayat...
İnsanlar...
Yükleri atıyorsun, yeni yükler biniyor sırtına, herkes kendi çıkarının peşinde...
Dünyayı, evreni, hayatı anlamlı kılmak, karşındakini anlamak için çabalayan yok...
Herkes kendi haklılığında boğuluyor, başkalarının haklılık payı umurlarında değil...
Herkes bir yol tutturmuş gidiyor, kimsenin birlikte hareket etme, toplum olma derdi yok. Kolektif hareketler tarihe karışıyor gibi...
Monoteistlerle deistleri karıştırır hale geldik...
Düalistlerle heroteistleri ayırt etmenin kıyısından bile geçemiyoruz.
Aslında herkes politeist olmuşta biz kabullenmek istemiyoruz. Neyin kavgasıdır bilmiyorum ki...
İnsanlar kendimi tanımlarken bile biz onlara kulp bulmaya çalışıyoruz. Var olan paradigma lar geliştirmek yerine devrim adı altında yıkımlarla uğraşıyoruz...
Sonuçmu, insanların ve tanrıların savaşı...
Tanrı edindiklerinizle mücadelenin sonunda, kendini onlara Kurban etmişler olarak yenilmenizden korkuyorum...
Dünyayı ellerimizle yok ediyoruz...