Oyun ve Çocuk

Dijital oyun oynayan çocuklara hiç yakından bakıyor musunuz?
Ben bakıyorum.
Ve çok üzülüyorum.
Ekrana bakan o masum yüzleri Dehşete kapılmış gibi oluyor.
Gözlerini kocaman açıp hırsla tuşlara basıyorlar.
Orada biri var mı farkında değiller!
Yüzleri acı çekiyor gibi oluyor.
İçim acıyor.
Oysa oyun oynayan çocuklar mutlu olurlar.
Yani
Ben öyle biliyorum.
Öyle görüyorum.
O halde sanal dünyada oynanan şey oyun olamayan bir şey.
Kızlarım evcilik oynarken kapı aralığından yüzlerini izliyorum.
Bir sohbet bir muhabbet.
Şarkılar, eğlenceler.
Gülüyorum o hallerine.
Kurdukları hayali dünyada başka başka kişiler oluyorlar.
Onları izlerken zamanda kayboluyorum.
Kendi çocuklarım için mutlu olurken sanal dünyaya hapsolmuş çocukların acı içindeki yüz ifadeleri geliyor gözümün önüne.
Hayali oyun kurmanın tadını bilmeyen bu yavrularımız için derin bir üzüntü duymaya başlıyorum.
Çocuklar ne yazık ki kablolara bağlanmış. Kabloların ucu kötü niyetli insanların elinde. O pırıl pırıl canlar kötü niyetli insanların elinde oyuncak olmuş durumdalar.
En güzel çağları fişe takılmış bir şekilde, bir priz yanında yok olup gidiyor.
Bir kaç dakika sessiz ve rahat bir ortamda oturacağız diye onları dijital dünyanın kapanına teslim etmemeliyiz.
Yoksa
Bir sonraki sahne herkes için büyük kayıp olacak.

Bulaştır Mutluluğu​