Kedim öldü ve bunu nasıl üstümden atacağım bilmiyorum? (2 Izleyici)

Herkese Merhabalar,

Bu saatte yazıyorum. Çünkü uyku uyuyamıyorum. Yarın, müsaitlik durumunuza göre cevap vereceğinizi bilsem de şimdiden yazmak istedim. Ağlamaktan bir hal oldum. Sinirlerim boşaldı gece gece. Evde bulunduğum süre içerisinde narsistik kişilik bozukluğuna sahip bir anne ve (pasif) "vur ağzına al ekmeğini" tarzı bir babayla yaşıyorum. Annemin evde huzur bırakmaması ve benim de iş beğenmemek, kendimi başkalarına ezdirmemek adına asgari ücretlere çalışmak istememem gibi bir durum varken; herkesin başına gelebilse de ben kedimin ölümüne takmazsam kafayı yiyeceğim.

Uzun vadeli yaşanmışlıklarım dolayısıyla da dümdüz bir hayatım var.
Monoton ve bilgisayar da olmasa kafama sıkar ya da intihar ederdim ki bunu birkaç kez denedim, beceremedim.
Bu durumu, potansiyelimi gerçekleştirmeden ölmek istemememe bağlıyorum.

Bugün, hergün ki gibi her gördüğümde kedilerimi yercesine seven ben, kapıya elimde dört tane patatesli poğaça ile çıktım. Sanki öleceklerini mi sezdim bilmiyorum, bana o kadar tatlıydılar ki... Özellikle küçük yavru kedim havaya kaldırıp severken minicik patilerini dudaklarıma değdiriyordu. Hani aslanımı ağzıma alıp ısırıyorum gibi bir an. Çoğu gün aynı duyguları, aynı davranışları yapıp hissetsem de bugün bambaşkaydı.



Tabii ki akşam olmaya çok az vakit vardı. Hava karardı kararacak. Yemeklerini verdim, sonra aşağı amcamların evinin arkasına giderim hep akşam erik alırım; canım çekti işte ne bileyim. Aldım erikleri, geliyordum; garip bir huzur vardı içimde, iyi hissediyordum. Artık daha da dışarı çıkmayı düşünmüyorum.

Tam evin önünde yol ağzına geliyordum derken yeğenim motosikletini evin yan tarafına park edecek ve hızlı da girmedi. Ama gözleri de açık mıydı kapalı mıydı bilmiyorum. Baktım, "Allah kahretsin" gibi cümleler kurdu. Ben de dalga geçiyorum, "Allahu Ekber" falan diyorum. Hâlâ bilmiyordum kedimi ezdiğini. Sonra "Kediyi ezdim!" deyince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Bağırdım ona. Bana, "Vizörüm önce kapalıydı," dedi, beş dakika sonra "Gözlerim açıktı, hiç anlamadım," dedi. Kedimle ilgilenmekten tepki veremedim. O da içimde kaldı. Kediyi bırakıp aşağıya erik almaya gitmemden dolayı sahipsiz gibi kalması da içimde kaldı. Annem yüzünden eve geç gireyim diye erik almak gibi, biraz daha oyalanmak gibi şeyler de yaptığımdan kendime kızıyorum. Ben varken kedilerinin kılına zarar gelmezdi, gelmedi, gelemezdi. Çünkü gözüm gibi bakardım ve hâlâ inanamıyorum.

Ben bu aramızdaki sıcaklığı, sevmeleri, anılarımızı nasıl unutacağım? Bunu neye bağlayacağım? Allah'tan reva mı bu? Bu şekilde kedimi benden alarak Allah'a yakın olmam mı bekleniyor? Buna mı inanmalıyım? Buna asla inanmak istemiyorum. Ben ne yapacağım? Ne güzel dedim ki zaten zor günler geçiriyorum. Kitaplar aldım travmalarla ilgili, hayatıma düzen getireceğim. Bir yandan hedef olan program için uygulamalar satın aldım. Yeni alışkanlıklar edineyim istedim. Üstüne bunlar yaşandı. Bu gerçekten çok sinir bozucu bir durum. Tam üstüne gelmesi tesadüf mü? Neyle sınanıyorum Allah aşkına, bir bilsem?

@Epigen_AykanX, neyle meşgul olursan onunla imtihan olursun. Senin için kediler önemli onlarla imtihan olmuşsun.
Her şeyden kaçsan kactigin yerde bulur imtihan seni. Sana düşen ayağa kalkıp yola devam etmek.
Kendine hobi bulma bir seyler üret. Çalışacak iş bul. İlk zamanlarda belki ezilirsin işi ogrendiginde kapılar açılır.
Dünyanın sonu değil. Her canlı ölümü yaşayacak.
İş bul çalış, evlen, çoluk çocuğun olsun, eşin olsun, evin, araban, hayallerin olsun

Merhaba @Epigen_AykanX ,
Bizimle seni derinden yaralayan bu acıyı paylaştığın için şahsım adına teşekkür ederim. Bir zamanlar ben de yavru kedilerimi kaybetmiştim. Erkek bir kedi dördünü birden yemişti ve ben bunu olaydan birkaç gün önce rüyamda görmüştüm. Onları rüyamda bile görmeme rağmen koruyamadığım için kendime çok kızmıştım ve ciddi bir bunalım yaşamıştım... Hele anneleri gelip onları arayınca kahrolmuştum... Buradan şunu anladım ki olan olmuştur, olacak olan da olmuştur. Demek ki engel olamayacağım bir şeyler vardı... Zamanla acısı geçti her acı gibi. Çok şükür ki hiçbir şey ilk zamanki gibi acıtmıyor ama önemli olan o süreyi aklını kaybetmeden sakince göğüsleyebilmek. Canın gerçekten çok yanacak. Nefes almakta zorlanacaksın. Zaten yaşadığın sorunlar sebebiyle anladığım kadarıyla iyice içine de kapandın. Peki ne yapabiliriz?

Ailemizi değiştiremeyiz Aykan, tahmin edemem neler yaşadığını ama kendini öldürmek mi?... Bilemedim... Acıya dayanamadığımızda fişi çekip gitmek istiyoruz evet. Bu noktada insanı üç şey durduruyor galiba. Allah sevgisi, dünya sevgisi ve kendine olan sevgin. Sende hangisi var bilmiyorum ama üçünün de ortak noktası sevgi. Sanırım kendine şefkat göstermeyi ihmal ediyorsun. Başkalarından görmedin diye kendine merhamet göstermeyecek misin? Sarılmayacak mısın omuzlarına? Yanağından bir makas almayacak mısın? Demeyecek misin kendine, "Lan bu güne kadar iyi meydana geldik, hadi devam öyleyse." diye?
Ne yapabiliriz peki? Önce acımızı yaşayalım. Acı bastırılmaz, kabul edilir ama kendimizi perişan etmeden. Çünkü kendini kaldırabilecek kadar dirayetinin olması gerekiyor. Sonra, kapandığın bu dört duvardan biraz çıkman gerek. Arkadaş buluşmaları, doğa yürüyüşleri, yapmaktan hoşlandığın aktiviteler... Ama ölmeden kendini mezara sokmamalısın, kendi cehenneminde yanmamalısın. Anlatabildim mi? Cezalandırma kendini...
İş konusunu bence dene. Eğer evden ayrılmak istiyorsan para şart ve potansiyelini görmek istiyorsan da bir adım atman gerekiyor. Depresif bir durumda olduğun için elini bile kaldırmak istemeyebilirsin. Enerjin çekilmiş gibi geliyordur... Seni dibe çeken bir sen var orada. Ona izin verirsen boğulursun. Yüzeye çıkmak için mücadele etmen gerekiyor... Ve bize yazman bile bu mücadelenin bir göstergesi aslında. Hala umut etmek, çabalamak istiyorsun. Kendinden vazgeçmemek için sebepler arıyorsun belli ki.
Sana oturduğum yerden şunu bunu yap demek haddim değil. Her insan kendi hikayesinin canavarlarıyla savaşan bir kahramandır. Ya yenilirsin ya da kazanırsın. İnşallah sen kazananlardan olursun... Sevgilerimle...