Arşiv Karalama Defteri

Afitap

Lirikalistliğimin asaleti dilime argo komutunu verir
Şiir ruhlu adama fatih diyorlar görünmesede bilinir
Herkes haklı herkes bu devrin akıncısı yok kimsenin sanki sancısı
Bur rolleri hayat yemiyor Çektiklerin Zamanın avcı katil suikastçısı

Ben hayatımdaki insanları gülümseyerek ağırladım ve gülümseyerek uğurladım.
Tevazuyu erdem bildim , mütevazi kalmayı , eğilip bir çocuğun alnını öpmeyi , bir yudum suya şükür etmeyi , insanlar arasından sessiz sedasız çekilip kendi halimde kendi ruhumun ritminde huzuru bulmayı sevdim...
Duygusallığım duyarlılığımdır doğru , ama sabır benim ikinci adımdır ve sessizlik en güzel bana yakışır , gözlerim dolarken de , dalarken de hüzün gelir yüreğime bağdaş kurup oturur...
Hiç kimseye menfaatle yaklaşmadım , insanın özüne baktım , yüzüne giydiğine değil , kimseye ön yargılı davranmadım kimseyi rahatsız veya huzursuz etmedim , kırılsam da incinsem de gülümseyerek kendi kabuğuma çekildim , bir duvar örüp mesafeli olmayı seçtim...
Ömür denen bu merdivenin her basamağında yoruldum , haksızlığı sevmedim , vicdanımdı beni ayakta tutan , değer yargım kendime olan saygım ve dürüstlüğümdür...
Biri de çıkıp söylesin , haksız yere beni kırıp incitti desin Allah aşkına..

kendini yetiştirememiş, ben böyleyim, diyen insanlara ayıracak bir dakikam bile yok.

Hiç biriniz yaptığınız hatalar kadar büyük değilsiniz.

Başkalarının ne düşündüğü, benim onlara başkaları dediğim sürece hiç bir önemi yok.

omuzlarımdan kocaman bir yük kalktı bana faydanız dokundu.. aslında teşekkür etmeliyim.. bağımsızlık günü ilan ediyom kendimce bu anı

Küçük çocuk bisikletiyle gezmeye çıkarken hem kendisine hemde küçük köpeğine maske takıyor
Dünyayı keşke çocuklar yonetse

Veled '' daaa lin
Amin

İnsan yalnızlığı en çok, yanındaymış gibi davrananlardan öğrenir..

Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!
Düşüncemizin katlanması mı güzel,
Zalim kaderin yumruklarına, oklarına
Yoksa diretip bela denizlerine karşı
Dur, yeter! Demesi mi?
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Çünkü ölüm uykularında,
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.
Kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
Sevgisinin kepaze edilmesine
Kanunların bu kadar yavaş
Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine
Kötülere kul olmasına iyi insanın
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak
Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek
Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa,
O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya
Ürkütmese yüreğini?
Bilmediğimiz belalara atılmaktansa
Çektiklerine razı etmese insanı?
Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:
Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor
Yürekten gelenin doğal rengini.
Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar
Yollarını değiştirip bu yüzden.
Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.

William Shakespeare