Sen ve ben...
Birbirimize erken miydik geç miydik bilmem ama zamanında gelmediğimiz kesin.
Sen hep olman gereken yerdeydin belki, ben hep olmamam gereken yerde.
Sen hep tünelin sonundaydın, belki ben hep başında...
Bozuk saatimin gösterdiği o doğru ansın sen.
Bütün bu yanlışlığım içinde aradığım, bulduğum ama tutamadığım.
Hem derdim, hem dermanım,
Her şeyim ve hiçbir şeyimsin ne yazık ki.
Siyah- beyaz,
Yer- gökyüzü,
Madde- mana,
Ölüm-sonsuzluk,
Sen-ben,
Tezatlığında...
Yıldırımların çağırdığı o kara bulutların, zavallı bedenlerimizin üzerine yağdırdığı yağmuruz aslında.
Birbirine ait iki ruhun çekildiği ve sıkıştığı dünya aleminde ayrı düşenleriz.
Bir vedanın iki dönük sırtı,
Uzaklaşan adımların sessizliği,
Donuk yüzlerin çaresizliği,
Bir bütünün kayıp parçalarıyız...