Çocuk eğitiminde, önce biz yöntemi.

Her anne gibi ben de yıllardır çocuklara sağlıklarına bakan şeyler için sınırlar koyuyorum; “O kadar çikolata yememelisin”, “Televizyonu şu saatle sınırlayalım”, “O içecek yerine bu içeceği içmeye ne dersin” gibi... Bir sınır cümlesinin sonunda da muhakkak ‘çünkü’ sünü ekliyorum. “...çünkü fazla şeker beyninin gelişimine zarar verir”, ...çünkü çok hareketsiz durmak sağlığın için zararlı”, “...çünkü bu içeceğin içeriğinde karbondioksit gazı var. İnternette bununla ilgili bir video izlemiştim. Beraber izleyelim istersen” gibi. Bugün uzunca bilgisayar başındaydım, Enes sokuldu yanıma, “Anne gel seni yürüyüşe çıkarayım. Bu kadar bilgisayar başında oturmamalısın, çünkü sonra boynun ve belin ağrıyabilir” dedi Çıktık yürüdük, sohbet ettik. O an düşündüm; önce biz çocuklarımıza öğretiyoruz sonra onlardan öğreniyoruz. Önce biz çocuklarımızı zarardan koruyoruz, günü geliyor onlar bizi koruyor. Önce biz çocuklarımıza rehber oluyoruz, sonra onlar bize rehberlik ediyor. Önce biz çocuklarımızın elimden tutup yürütüyoruz, sonra bir gün onlar bizi elimizden tutup yürüyüşe çıkarıyor Hem de aynı bizim cümlelerimizle

Hatice Kübra Tongar