Çocuk eğitiminde gözlem dili kullanmak, yargıdan kaçınmak.

Biri yatağı toplamaya çakışıyor, öbürü yatağa yayılmış resim yapıyor. “Ya ne saçma işlerle uğraşıyorsun! Kalk yataktan” dedi. “Saçma falan değil, resim yapıyorum!” diye çıkıştı diğeri. Tartıştılar öyle, tatları kaçtı. Kahvaltıdan sonra “ne saçma iş” diye çıkışan oğlumla masada tek kalana kadar bekledim. Yalnız kaldığımızda dedim ki, sana hayatını çok kolaylaştıracak bi’şey öğreteyim mi? Çay demlemeyi mi öğretcen, onu zaten biliyorum dedi)) İnanmazsın ama şu hayatta çay demlemekten önemli şeyler de var dedim. Gülüştük? Ortam yumuşakken, gülümsüyorken öğüt almaya daha açık oluruz. Fırsatı kaçırmadım) Cümlelerinde ‘gözlemi’ kullanırsan daha kolay sonuç alırsın, ‘yargıdan’ kaçın dedim. Mesela kardeşine “saçma işlerle uğraşıyorsun” dediğinde ne oldu? Saçma değil, diye çıkıştı. Çünkü bir yargıda bulundun, o da savunmaya geçti. Durduk yere tartıştınız, gerildiniz. Şöyle desen nasıl olurdu sence? “Yatağı toplamaya geldiğimde seni yatakta resim yaparken görünce öfkeleniyorum. Lütfen resmini başka yerde yap!” Yargı yok. Gözlemin var, duyguların var, isteğin var. Temiz cümle, dedim. Yine gülüştük) Öyle kalktık masadan. Bakalım ne kadarını duydu, ne kadarını anladı, ne kadarı aklına yattı, ne kadarını uygulayacak. Bu onun meselesi artık, benden çıktı?

Hatice Kübra Tongar