Anne Olmak!
Biz, insana anne babasına iyi davranmayı emrettik. Annesi onu ne zahmetle karnında taşıdı ve ne zahmetle doğurdu! Onun (anne karnında) taşınması ve sütten kesilme süresi (toplam olarak) otuz aydır. Nihayet olgunluk çağına gelip, kırk yaşına varınca şöyle der: “Bana ve anne babama verdiğin nimetlere şükretmemi, senin razı olacağın salih amel işlememi bana ilham et. Neslimi de salih kimseler yap. Şüphesiz ben sana döndüm. Muhakkak ki ben sana teslim olanlardanım. (Ahkaf Süresi 15.Ayet)
Zahmeti rahmet olarak özümseyen kadın!
Yavrucağını kucağına aldığı an sızılarını unutan kadın!
Erine itaatin hazzını amelleriyle süsleyen kadın!
Varoluştaki muazzamlığın karşısında teslimiyeti yaşayarak şükür gözyaşları döken kadın, kadınlar, kadınlarımız, annelerimiz…
İnsan eşsiz bir mücevher olsa kadın bu mücevheri ortaya çıkarandır tümcesi abartı olmasa gerek. Rabbimiz insanoğlunu öyle güzel yaratmış ki, nakısiyeti bulunmayan insanlar barındırdıkları cevher adına alınlarını secdeden hiç kaldırmasalar dahi şükrü eda edemezler.
İnsan süresin de basit bir sudan yaratıldığı beyan edilen yaratılış serüveni ‘anne-baba’ kıymetinin unutulmaması için Ahkaf süresinde cereyan ediyor. Anneler zahmet diye addedilen o süreçte en hassas dönemlerini yaşarken ,kalbi yönelişler,hannece adanmışlıklarla unutulmaz karelere adım atıyorlar.
Bir bebeğin kalp atışlarını hissettikleri anda ki mutluluğu tarif etmeye kelimeler yetmez. Bir anne bebeğini kucağına aldığı anı hiçbir şeye değişmez.O an öyle değerlidir ki hadisler de doğum anında ruhunu teslim eden müslüman hanımın ‘şehid’ zümresinde yer alacağı rivayet edilir.
Allah ,anne babaya iyilikle davranmayı emrederken bizler zorlu yaşam sürecinde ‘öf’ demeden geçirebildiğimiz dakikalar var mı acaba diye sorgular hale geldik.
Eskiden bırakın büyüklerin sözünü kesmeyi ,bir büyük ev hanesine geldiğinde hürmeten ayağa kalkılırdı.Edebin tüm safhaları yaşanırdı kim bilir.Dedelerin,ninelerin dizlerinde gençlik anıları dinlenirdi. Ders çıkarılır,danışılırdı bir işe koyulacak olunsa.
Anneler çocuklarını evlendirecek olsalar dahi büyüklere danışırlardı şimdi ise çocuklar annelerine babalarına haber vermeden gizlice evlenir oldular.
Eskiden zor hayat şartlarına rağmen imecelik revaçta,insanlar mahallece yardımseverlik yarışında idi.Şimdi dünya gelişmiş olmasına rağmen muhtaciyet karşısında çalabilecek kapı bulmak çok zor.
Anne,babaların nahoş tabirlerle seslenildiği(baba için: peder, moruk anne için :yavru )ne şahid oluyoruz.Hatta evladından dayak yiyen,sokağa atılan,huzur evlerine terk edilen yüzlerce insan var.
Kulluk vazifelerinden uzaklaşan insanlık kendisini zahmetle taşıyıp,zahmetle büyüten ebeveynine saygı göstermeyi çok görmekte.
Erkekler doğum hadisesini tahayyül edemedikleri için bir nebze hoşgörü ile değerlendirilse diyelim-ki bu asla mazeret değildir-bir günlük,iki günlük bebeğini çöp konteynırlarına bırakan bianneler vicdanlarını nerede unuttular acaba?
Yahut yeni hülyalara yelken açarken evladını yok etme pahasına bu çirkinliği yaşamak için canına kıyıp ,yakarak kemiklerini tarlaya savururken kadınlığını savurduğunun farkına ne zaman varacak?
Annesinin boğazını keserken ,göbek bağının kesildiğini sanıp ebedi azaba düçar olacağını ne zaman akledecek?
Gün geçmesin ki haberlerde cinayet hadiselerine anne-babalar karışmış olmasın. Artık insanlar hayvan boğazlarmışcasına birbirlerini katlediyorlar.
Teslimiyetle sadece Allah için bıçağa yatırılan İsmaillerimiz yok.
Cahiliyye döneminde ki insanlar gibi çocuklarımızı diri diri toprağa gömerken, onlarda bizleri, anneleri, babaları, şahsiyetleri, benlikleri gömüyorlar futursuzca.
Oysa anne babamıza iyilik etmekle emrolunmuştuk. Yaşlandıkları zaman yanlarımız da onlara ‘öf’ dahi dememekle emrolunmuştuk.Bu emir cennet basamaklarından birini verecekti bize. Hem huzurlu yaşayacak hem de karşılığında cenneti kazanacaktık.Ama bizler ufak hesapların peşine koşmaktan,dünyaya teslim olmaktan bizleri zahmetle büyüten annelerimizi, babalarımızı sevgisizliğe terk ettik.Bir gün kendi evlatlarımızın da bizi terk edebileceğini hesaba katmadan üstelik!
Acziyetimizi , tembelliğimizi,tevbelerimizi ,gözyaşlarımızı katık ederek defaatle secdelere varalım.Af edilmeyi temenni ederken bizleri yaratan yüce Rabbimizden,kulluk şiarıyla yaşayanlardan olabilmek emirlerini eksiksiz ifa edebilmek için bize güç vermesini isteyelim.Kalbimize merhamet tohumları ekelim ve ilk filizlerini bizi büyütürken sevgisini esirgemeyen annelerimize, babalarımıza verelim.
Biz Müslümanlar için annelerin günü kendilerine ‘öf’ demiyeceğimize söz verdiğimiz ve yerine getirdiğimiz gün olsun. Rabbim amellerimizin şahidi olsun.
BETÜL GÜLER (2012)
Biz, insana anne babasına iyi davranmayı emrettik. Annesi onu ne zahmetle karnında taşıdı ve ne zahmetle doğurdu! Onun (anne karnında) taşınması ve sütten kesilme süresi (toplam olarak) otuz aydır. Nihayet olgunluk çağına gelip, kırk yaşına varınca şöyle der: “Bana ve anne babama verdiğin nimetlere şükretmemi, senin razı olacağın salih amel işlememi bana ilham et. Neslimi de salih kimseler yap. Şüphesiz ben sana döndüm. Muhakkak ki ben sana teslim olanlardanım. (Ahkaf Süresi 15.Ayet)
Zahmeti rahmet olarak özümseyen kadın!
Yavrucağını kucağına aldığı an sızılarını unutan kadın!
Erine itaatin hazzını amelleriyle süsleyen kadın!
Varoluştaki muazzamlığın karşısında teslimiyeti yaşayarak şükür gözyaşları döken kadın, kadınlar, kadınlarımız, annelerimiz…
İnsan eşsiz bir mücevher olsa kadın bu mücevheri ortaya çıkarandır tümcesi abartı olmasa gerek. Rabbimiz insanoğlunu öyle güzel yaratmış ki, nakısiyeti bulunmayan insanlar barındırdıkları cevher adına alınlarını secdeden hiç kaldırmasalar dahi şükrü eda edemezler.
İnsan süresin de basit bir sudan yaratıldığı beyan edilen yaratılış serüveni ‘anne-baba’ kıymetinin unutulmaması için Ahkaf süresinde cereyan ediyor. Anneler zahmet diye addedilen o süreçte en hassas dönemlerini yaşarken ,kalbi yönelişler,hannece adanmışlıklarla unutulmaz karelere adım atıyorlar.
Bir bebeğin kalp atışlarını hissettikleri anda ki mutluluğu tarif etmeye kelimeler yetmez. Bir anne bebeğini kucağına aldığı anı hiçbir şeye değişmez.O an öyle değerlidir ki hadisler de doğum anında ruhunu teslim eden müslüman hanımın ‘şehid’ zümresinde yer alacağı rivayet edilir.
Allah ,anne babaya iyilikle davranmayı emrederken bizler zorlu yaşam sürecinde ‘öf’ demeden geçirebildiğimiz dakikalar var mı acaba diye sorgular hale geldik.
Eskiden bırakın büyüklerin sözünü kesmeyi ,bir büyük ev hanesine geldiğinde hürmeten ayağa kalkılırdı.Edebin tüm safhaları yaşanırdı kim bilir.Dedelerin,ninelerin dizlerinde gençlik anıları dinlenirdi. Ders çıkarılır,danışılırdı bir işe koyulacak olunsa.
Anneler çocuklarını evlendirecek olsalar dahi büyüklere danışırlardı şimdi ise çocuklar annelerine babalarına haber vermeden gizlice evlenir oldular.
Eskiden zor hayat şartlarına rağmen imecelik revaçta,insanlar mahallece yardımseverlik yarışında idi.Şimdi dünya gelişmiş olmasına rağmen muhtaciyet karşısında çalabilecek kapı bulmak çok zor.
Anne,babaların nahoş tabirlerle seslenildiği(baba için: peder, moruk anne için :yavru )ne şahid oluyoruz.Hatta evladından dayak yiyen,sokağa atılan,huzur evlerine terk edilen yüzlerce insan var.
Kulluk vazifelerinden uzaklaşan insanlık kendisini zahmetle taşıyıp,zahmetle büyüten ebeveynine saygı göstermeyi çok görmekte.
Erkekler doğum hadisesini tahayyül edemedikleri için bir nebze hoşgörü ile değerlendirilse diyelim-ki bu asla mazeret değildir-bir günlük,iki günlük bebeğini çöp konteynırlarına bırakan bianneler vicdanlarını nerede unuttular acaba?
Yahut yeni hülyalara yelken açarken evladını yok etme pahasına bu çirkinliği yaşamak için canına kıyıp ,yakarak kemiklerini tarlaya savururken kadınlığını savurduğunun farkına ne zaman varacak?
Annesinin boğazını keserken ,göbek bağının kesildiğini sanıp ebedi azaba düçar olacağını ne zaman akledecek?
Gün geçmesin ki haberlerde cinayet hadiselerine anne-babalar karışmış olmasın. Artık insanlar hayvan boğazlarmışcasına birbirlerini katlediyorlar.
Teslimiyetle sadece Allah için bıçağa yatırılan İsmaillerimiz yok.
Cahiliyye döneminde ki insanlar gibi çocuklarımızı diri diri toprağa gömerken, onlarda bizleri, anneleri, babaları, şahsiyetleri, benlikleri gömüyorlar futursuzca.
Oysa anne babamıza iyilik etmekle emrolunmuştuk. Yaşlandıkları zaman yanlarımız da onlara ‘öf’ dahi dememekle emrolunmuştuk.Bu emir cennet basamaklarından birini verecekti bize. Hem huzurlu yaşayacak hem de karşılığında cenneti kazanacaktık.Ama bizler ufak hesapların peşine koşmaktan,dünyaya teslim olmaktan bizleri zahmetle büyüten annelerimizi, babalarımızı sevgisizliğe terk ettik.Bir gün kendi evlatlarımızın da bizi terk edebileceğini hesaba katmadan üstelik!
Acziyetimizi , tembelliğimizi,tevbelerimizi ,gözyaşlarımızı katık ederek defaatle secdelere varalım.Af edilmeyi temenni ederken bizleri yaratan yüce Rabbimizden,kulluk şiarıyla yaşayanlardan olabilmek emirlerini eksiksiz ifa edebilmek için bize güç vermesini isteyelim.Kalbimize merhamet tohumları ekelim ve ilk filizlerini bizi büyütürken sevgisini esirgemeyen annelerimize, babalarımıza verelim.
Biz Müslümanlar için annelerin günü kendilerine ‘öf’ demiyeceğimize söz verdiğimiz ve yerine getirdiğimiz gün olsun. Rabbim amellerimizin şahidi olsun.
BETÜL GÜLER (2012)