-
- Katılım
- 25 Ocak 2023
-
- Mesajlar
- 1,401
-
- Tepkime puanı
- 5,420
-
- Puan
- 113
Tavuk dürümüm ve ayranım aynı anda bitmemiş gibi hissediyorum bazen. Bazen de günbatımını en güzel mekanda yakalamışım da önümde gemi gelip durmuş gibi.
Kimse yok diye sevinirken kasada, 'kasayı kapatıyoruz.' demişler gibi bazen de. Taksi durdurmuşum da hep değişim saatine denk geliyormuşum gibi ya da.
Yani yaşamıyor da yaşıyormuşum gibi. Tadı damağımda kalan hep yarım kalmışlık hissi hani bahsettiğim.
Size de olmuyor mu bu?
Kanatların var ama uçmak hakkında hiçbir bir fikrim yokmuş gibi işte...
Bitiş çizgisine herkes varmış da size nanik yapıyorlar gibi hissetmiyor musunuz bazen siz de? Sanki herkes hayatın sırrını çözmüş de kulaktan kulağa paylaşıyorlar ama size asla söylemiyorlar gibi yani. Ya bilirsiniz işte, dondurması bitmiş külah gibi kalakaldığınız olmuyor mu sizin de?
Herkes okuyor, herkes çok mutlu, herkes tatilde, herkes partiliyor da; kliması olmayan o evde, örtüsü kaymış o çekyatta, patlıcan kızartması soluyormuş ve terden yapış yapış olmuş gibi hissetmiyor musunuz siz de?
Yapılacak işler, gidilecek yerler, söyleyenecek sözler, hak edilmiş özürler o kadar çok birikmiş de; heyecanla kesilen o karpuz beklentiyi karşılamamış kabak tadı vermiş bir hayatın tadına bakıyor gibi hissetmiyor musunuz?
Herkesin herkes olmaya çalıştığı ve her şeyin hiçbir şeye dönüştüğü bir zamana denk gelince böyle şeyleri daha yoğun hissediyor olmak çok olağan.
Bu yarım kalmışlık hissi bile bana cennetin var olduğunu ispat etmeye yeter biliyor musunuz? Başka bir delil aramama gerek yok. Bu kadar yarım kalmışlık hissinin bir anlamı olmalı çünkü. Hep tamamlamaya çalıştığım her şeyin, hep yarım kalıyor olması bana bir şeyler anlatıyor olmalı.
Tamamlandığımız bir yerin fragmanı olmalı ki bu dünya, bunca yaşanan telaşın da bir anlamı olmalı.
Bana cenneti ispat etmenize gerek yok. Ağzımda kalan yarım yamalak tadın mutlaka bir anlamlı olmalı.
Yoksa çıldırır insan bu anlamsızlık içinde.
Doğuyorsun ve sana sormuyorlar. Aslında yaşarken de çok sordukları söylenemez. Ölürken de kimse sana fikrini sormuyor.
Peki bunca şey ne olacak? Öfke ve savaş, kahkaha ve gözyaşı, umut ve nefret hepsi boşa mı gidecek?
Bu kadar nizam ve düzen niye var, neden kanatlarım var?
Ezgi Akgül
Kimse yok diye sevinirken kasada, 'kasayı kapatıyoruz.' demişler gibi bazen de. Taksi durdurmuşum da hep değişim saatine denk geliyormuşum gibi ya da.
Yani yaşamıyor da yaşıyormuşum gibi. Tadı damağımda kalan hep yarım kalmışlık hissi hani bahsettiğim.
Size de olmuyor mu bu?
Kanatların var ama uçmak hakkında hiçbir bir fikrim yokmuş gibi işte...
Bitiş çizgisine herkes varmış da size nanik yapıyorlar gibi hissetmiyor musunuz bazen siz de? Sanki herkes hayatın sırrını çözmüş de kulaktan kulağa paylaşıyorlar ama size asla söylemiyorlar gibi yani. Ya bilirsiniz işte, dondurması bitmiş külah gibi kalakaldığınız olmuyor mu sizin de?
Herkes okuyor, herkes çok mutlu, herkes tatilde, herkes partiliyor da; kliması olmayan o evde, örtüsü kaymış o çekyatta, patlıcan kızartması soluyormuş ve terden yapış yapış olmuş gibi hissetmiyor musunuz siz de?
Yapılacak işler, gidilecek yerler, söyleyenecek sözler, hak edilmiş özürler o kadar çok birikmiş de; heyecanla kesilen o karpuz beklentiyi karşılamamış kabak tadı vermiş bir hayatın tadına bakıyor gibi hissetmiyor musunuz?
Herkesin herkes olmaya çalıştığı ve her şeyin hiçbir şeye dönüştüğü bir zamana denk gelince böyle şeyleri daha yoğun hissediyor olmak çok olağan.
Bu yarım kalmışlık hissi bile bana cennetin var olduğunu ispat etmeye yeter biliyor musunuz? Başka bir delil aramama gerek yok. Bu kadar yarım kalmışlık hissinin bir anlamı olmalı çünkü. Hep tamamlamaya çalıştığım her şeyin, hep yarım kalıyor olması bana bir şeyler anlatıyor olmalı.
Tamamlandığımız bir yerin fragmanı olmalı ki bu dünya, bunca yaşanan telaşın da bir anlamı olmalı.
Bana cenneti ispat etmenize gerek yok. Ağzımda kalan yarım yamalak tadın mutlaka bir anlamlı olmalı.
Yoksa çıldırır insan bu anlamsızlık içinde.
Doğuyorsun ve sana sormuyorlar. Aslında yaşarken de çok sordukları söylenemez. Ölürken de kimse sana fikrini sormuyor.
Peki bunca şey ne olacak? Öfke ve savaş, kahkaha ve gözyaşı, umut ve nefret hepsi boşa mı gidecek?
Bu kadar nizam ve düzen niye var, neden kanatlarım var?
Ezgi Akgül
bana pek doğru gelmedi
