Yaşam, Ölüm Ve Diğerleri (2 Izleyici)

Bağ kurmak her zaman yanyana durmak mıydı? Mesela çok uzakta görmediğin, dokunmadığın, kokusunu dahi duymadıklarınla da da bağ kurabilir miydiniz? İlla yanında taşınıp arada çantanın kapağını açıp iyi mi diye kontrol etmek mi gerekirdi bu bağı?

Uzun süre sevgiyi eksik parçama özlem olarak düşünmüştüm. Bizim jenerasyonun malum sevgi anlayışı hizmetten ileri gitmezken. O eksik parçayı bulunca alıp, bakım verip beslersin gibi. Hayatıma giren kadın/erkek herkese bu şekilde yaklaşmıştım. Sonra durup ihtiyacını talep etmediği halde neden ben onun yerine ihtiyaçlarını düşünüyorum ki demeye başladım.
Farkında olmadan sınır ihlalini sevgi sanmıştım mesela yıllarca. Onun adına fütursuzca yaptığım şeyleri sevgi/değer olarak adlandırmıştım. Tabi bunun sonucu ne kadar istismar varsa da yaşamıştım. Sonra sınır çekmeyi öğrenmiştim. Dur! Benim sınırım burası, seninkide burası. Arada sınırımızda oturup karşılıklı kahve içip sohbet edelim demeyi de. Bunu fazla soğuk bulanlar ve beni burnu havada, soğuk kadın olarak da ad koyanlari da beraberinde getirmişti. Sonra sevginin karşı tarafı kendine göre değiştirmek olduğunu düşünmüştüm. Sevdiğimi sandığım kişiyi budayınca sevgimi gösterme şeklim sanmıştım. Tabi sonunda beni olduğum gibi kabul etmiyorsun diye terk edenlerle doluyor ellerin. Son aşamada ulaştığım nokta ötekinin hakikatleri ve kusurları ile sevebilme noktası. Bakalım bu bana ne getirecek?

İnsan ölene kadar arayış içinde. Eğer çok fazla istismara uğradı iseniz maddi manevî, yolu bulmak çok zor oluyor. Her yolu deniyorsunuz evde hissetmek için...

Bugün acımasızca suçladı beni. Sanki içinde bir kin vardı. Ve o kini bana bulaştırmak ister gibi parmağını sallayarak bana yöneltiyordu. Konuştukça ağzındaki tükürükleri sağa sola saçarak, gözlerindeki ateşi fırlatıyordu.

-Durmadın yanımızda dedi. Çektin gittin İstanbul'a kendine hayat kurdun. Her zaman ki gibi bencildin. Biz ne haldeyiz düşünmedin. Ne zorlukları kaldırdık haberin bile olmadı. Sana ihtiyacımız var mı düşünmedin bile... Diye sıralıyordu sözlerini.

Oysaki sadece 16 yaşındaydım o zaman diyemedim. Ergendim, dünya sadece benim etrafımda dönüyordu. Bu bencillik değil diyemedim. Sen daha gece korkusunu bile alt edememiş kız çocuğunu sırf zorlukları öğrensin diye sabaha kadar sokakta kapı önünde bekletirken başkalarının zorluklarına hassas olması gerektiğini öğrenmekte gecikti diyemedim. İhtiyaç deyince yeme, içme, barınmadan ötesini aşılamadığın için senin ihtiyaçlarını göremedi o çocuk diyemedim.

Ben diyemedim fakat o konuşmaya devam etti.

Şimdi bunları düşünürken yalancı tiramisumu kaşıklıyordum. Hemde bildiğin yemek kaşığı ile. Çünkü içerde biryerin acısını dışardan tatlı alarak gidermek en kolay yoldu.

Yine de anlattığım ve atlattığı bütün herşey için kendime teşekkür ettim bu gece.
Yine de iz kalan ve izi geçen herşey içinde tebrik ettim kendimi.
Yine de olan ve olmayan herşey içinde gurur duydum kendimle.
Ben ve kendim onca şeyi alt ederken tamir etmeye çalıştığım tamir olan ve olmayan onca şey içinde minnettar oldum kendime.

İyi ki vardım...