Beyin Fırtınası Sizce ne anlatıyor?

Bu fotoğraf sizinle konuşuyor aslında, ama ne dediğini anlayabilrcek misiniz bakalım?

Ne görüyorsunuz?

Çok çok beğendim fotoğrafı..


Bilmediği mutluluğu bildiği mutsuzluğa tercih etmeye baş kaldıran bir yüz ifadesi. Endişeli korkuyor. Yine de.. Onca düşüncesi aynı yöne giderken tek biri tüm düşüncelerine baş kaldırıyor. Orada bir metafor var. Yanlış düşüncelere karşı doğru bir düşüncenin çırpınışı var.
Toplum tek bir yone giderken.. Her şeye rağmen doğru yöne gitmeye çalışan insanlar var. (Bir şeyi herkes yapıyor diye günahlıktan çıkmaz.)
Bir düşünceye o kadar maruz kalınca onun doğruluğunu yanlışlığını sorgulamaya bırakmayan taraf var. Onun kanıtı gibi bu fotoğraf.

@Zoe, Mükemmel ve aradığım yorum aslında.
Sırf herkes bu yorumu okusun diye bunu yukarıya sabitledim.
Gündemimizi siyasal ve sosyal ortamı hiç bir resim böyle anlatamaz.
Ben yorumumu en sona saklayacağım.

Ama önce @Hejir @Hatra @AsyA @EfuL!m @lacivert @ZARiP ve diğer arkadaşların yorumunu alayım

Korku filmi gibi resim

Aslında sürü psikolojisine sürüklenmiş gibi görünse de,kendisini yolun sonunda nelerin beklediğini az çok tahmin eden çaresiz ve aciz bakış.
Bazen hayatın sizi sürüklediği yaşanılması zor olaylara sürüklenen insanın esaret yüklü bakışlarını da görüyorum.

Zaman akışında sürüklenen insanoğlunun “nefsi natıka“ya izin vermesi sonucu başına gelen ruhi halleri de yansıtıyor.

Bakışta; acı var, çaresizlik var,yardım çağrısı var,gözyaşı var.

@Hejir, sadece bukadar mı

@Qasem belki de ileride gördüğü şeyin dehşetine değil, dönmeye karar verince kendisinin tıpatıp aynısı onlarca yüzle karşılaşmanın korkunç hayretine kapıldı, kim bilir? Bu yolda biriciktim, herkese ne çok benziyormuşum meğer, demiş olabilir.

@Hejir, beraber yol aldıkça mı birbirine benzer insan yoksa birbirine benzeyen insanlar mı beraber yol alır ,

Güzel soru @Qasem
Her ikisi de mümkün. İnsan bulunduğu yere benzer. Klişe sosyal psikoloji meselesi. Ama bunun dışında bulunduğu yeri yadirgamak diye bir şey de var. O zaman insan için bazen uzak bazen yakın ufukta yol görünür. Yol belirince de sıradaki iş, hareket. "Hareket etmezsen acı üstünde birikir." Sadece acı değil, bulunduğun yerin her bir şeyi birikir. Biriken şeylerden insan kendine bir kumaş biçer. Kumaştan bir gömlek diker sonra. Üzerine oturur ya da oturmaz, önemli değil, giyinirsin. (Bu kadar metafor yeter. şimdiye dönelim.)

Resimden yola çıktık. Kadın, şimdiki zamanın insanı olsun. Şimdide yol, klasik anlatılardaki gibi insan için bir kemal serüvenini karşılıyor mu, emin değilim. Dünyanın görünümlerini, bütün imkanlarıyla olmasa da artık her insana sunan bir zaman bu. Çıkılan bütün yollar, neredeyse kopya üreten makineler gibi. Belirsizliğin bulunmadığı yolculukta, kişinin aradığı bir şey ya da kendilik de olmuyor. Kişi, içinde olduğu kalıptan çıkıp zaten hazırlanmış başka bir kaliba giriyor.
Yeni diye çıkılan yol da insanın üstüne çoğu zaman, yanlış bir gömlek giydiriyor.

Gelgelelim soruya abi.

Bana göre insan, alışkanlıkların varlığı. Hepimiz hayatımızın bir yerinde, içinde yetiştiğimiz alışkanlıklardan sıyrılıp yeni şeyler bulmak hevesine düşüyoruz. (Bu daha çok cesaret edebilenin harcı.) İlk etapta bize benzemeyeni arıyoruz. Zıddını arama meselesi. Çünkü benzemeyende, insanı kendine çeken bir taraf bulunuyor. Yeni, güzel, heyecan verici, akıl dışı ya da güven hissettiren vs. Hergangi bir şey.. Ona doğru çekiliriz bir süre. Bu olurken bizde gerçekten bir şeyler değişmeye başlar. Taklitle başlayan bu arayış/değişim, zaman içinde insan tekinin kendine has yanlarını ortaya çıkarabilirse, insana, zıddından geçip kendine benzeyenle yol yürümesi gerektiğini gösteriyor.

Nihayetinde insan, aklıselimle tanışınca huzur bulduğu yerde yurt tutmak istiyor. Başlangıçta olan şeyin aynısı gibi. Ama temel ve keskin fark şu: Yolun başında "gömlek" başkasının eliyle dikilmişti. Yolculuktan sonra insan "gömleği"ni kendi eliyle dikmiş oluyor.

Yani nihayetinde insan, değişe değişe bir şeye benziyor ve çoğunlukla benzediğiyle yol yürüyor.

@Hejir, beklediğim cevap buydu eyvallah yüreğine sağlık

İnsan kendisine benzeyemeyeni arıyor dedin ya @Hejir burada sana katılıyorum insan kendinde olmayanı aramaya başlar. Bir sey sormak istiyorum başlangıç buysa ve sonucunda kendine benzeyen bulduysa, yeni bir değişime mi sürükler kendini? Bu da değişimin sürekliliğini mi vurgular?

@Zoe değişmeyen tek şey değişim falan diyorlar ama insan için bu çok mantıklı gelmiyor adem'le başlayan hikâyede asırlardır hep düşüş anlatılıyor. Aydinlanmaya kadar insan hep düşen, düştükten sonra yükseklişi arayan varlıktı. Aydinlanmadan sonra her ne kadar insanı bu hikayeden ayrı düşünmek istedikse de olmadı. Tekerrür eden tarihten anladığım bu. Şartlar, araçlar ne kadar değişse de insan değişmiyor. Buraya kadar olan insanın çok sürpriz olmayan evrensel hikayesi. Ben daha çok bunu kişi merkezli konuşuyorum. Kişi kendi hayat hikayesinde benzemediğikleriyle kurduğu ilişkide bir süre değişebiliyor ama son fasılda bir sabitlik arıyor. Hem hayatın içinde hem de kafasının içinde mutlaka tutunabileceği bir netlik arıyor. Geçen Garaudy'nin hayatında gördük, yetmiş yaşından sonra İslam'ı seçmesi ve geri kalan hayatında müslüman olarak yaşaması da bana bunu anlatıyor. Ne kadar rasyonel, mantıklı olduğumuzu düşünsek de irrasyonel olana daha çok meyilliyiz. Ölmeden önce bir rutin(tamamlanmak arzusuyla yakından ilgili bu) yakalamak ve ordan hayata bakmak isteriz. Kişi kendi hayatında değişimin sürekli olmasi gerektiğini savunuyorsa bu irrasyonelle değil bana ancak ergenlikle izah edilebilir.