bunlar son satırlar..
farzet ki, bir rüzgârdım, esip geçtim hayatından,
ya da bir yağmur sel oldum sokağında,
sonra toprak çekti suyu…
kaybolup gittim, belki de bir rüya idim senin için.
uyandın ve ben bittim..
çünkü; sevdim seni ben, herşeyini.
sana sırdaş oldum, dost oldum,
koynumda ağladın.
yüzüne vurmadım hiçbir eksikliğini,
beni üzdün, kınamadım.
alışıktım vefasızlığa, el oldun aldırmadım…
sayfalarca mektup bıraktım sana.
şiirler yazdım her gece, çoğunu okutmadım.
sakladım günahını, sevabını içimde
sessizce gittim…
senden öncekiler gibi sen de anlamadın.
-en sevdiğim şiiridir. canım üstad. Orhan Veli nin her şairin olduğu gibi, yine sefalet içinde bir yaşamı vardı, yaprak dergisinin son sayısını çıkarabilmek için ceketini satmıştı, belediyenin kazdığı çukura düşmüştü ve beyin kanamasından hayatını kaybetmişti. cebinden 28 kuruş çıkmıştı. ne üzülmüştüm, ne kederlenmiştim. kendi deyimiyle de bir fakir orhan veli geçti bu dünyadan, iyiki de geçti.