Nefis Terbiyesi ve Ramazân-ı Şerif

Rasûlullah (sav) efendimiz buyurdular:

“Hiçbiriniz (bilhassa) oruçlu olduğu gün, çirkin söz söylemesin ve kimseyle çekişmesin. Eğer biri, kendisine söver veya çatarsa; «ben oruçluyum» desin.” (Buhârî, Savm, 9)


İlâhî rahmetin âdeta tuğyân ettiği bir rahmet mevsimi olan Ramazân-ı Şerîf, rûhâniyeti nefsâniyete gâlip getirmenin en feyizli zamanıdır. Ramazan ayı, nefsin tezkiye ve terbiye edildiği

bir takvâ mektebidir. Zira bu ayda tutulması farz kılınan oruç ibadeti, bir bakıma, nefsâniyeti dizginleyerek rûhâniyete seviye kazandırma tâlimidir.

İnsanda rûhâniyet ve nefsâniyet, bir terâzinin iki kefesine benzer. Biri hafiflediğinde diğeri ağırlık kazanır. Gönüller fânî hazlardan uzaklaşmadıkça bâkî lezzetlere kavuşamaz. Tıpkı

çocukların sütten kesilmedikçe yüksek gıdâlara ve hayâtî lezzetlere eremedikleri gibi. Bunun içindir ki Mevlânâ Hazretleri:

“Ramazan geldi, artık maddî yiyeceklerden elini çek ki, gökten mânevî rızıklar gelsin. Bu ay, gönül sofrasının kurulduğu aydır. Gönlün, bedenin hatâlarından kurtulduğu aydır. Gönüllerin

aşk ve îmân ile dolduğu aydır.” buyurmuştur.

Oruç, sabır tâlimidir. Nefsin isteklerini frenleyebilme irâdesinin kazanılmasıdır. İnsanın nefsine hâkim olabilmesi, ilâhî imtihanlardan muvaffakıyetle geçebilmenin en mühim sırrıdır.

Öyle ki; öfkeyi yenebilmek, affedebilmek, fedâkârlık ve ferâgat gibi yüksek fazîletler, hep nefsin îtirazlarını susturabildikten sonra gerçekleşebilir.

Sabır ayı olan Ramazân-ı Şerîf’te tutulan oruç, âdeta rûhun giydiği bir ihram gibidir. Nasıl ki ihramda refes, fısk ve cidâl yasaksa, tıpkı bunun gibi, şehevî arzular, fısk u fücûr, münâkaşa

ve bir gönle diken batırmak da, orucun ecrini zâyî etmektir.

Yani oruç, sadece midenin belli bir müddet açlığından ibaret değildir. Günahlara karşı; ele, dile, göze, kulağa, velhâsıl bütün uzuvlara oruç tutturulmadan, orucun kemâline erilemez.

(Osman Nûri Topbaş, Altınoluk Dergisi Haziran-2016)

Kısa Günün Kârı

Oruçluyken bilhassa "öfkeyi yenmek" zarûrîdir. Zira açlık asabîliği içinde birtakım nefsânî davranışlara sürüklenmek, orucun rûhâniyetini zedeler. Nefsâniyeti dizginleyerek rûhâniyete seviye kazandırmalıyız

kervan' Alıntı:

Oruçluyken bilhassa "öfkeyi yenmek" zarûrîdir. Zira açlık asabîliği içinde birtakım nefsânî davranışlara sürüklenmek, orucun rûhâniyetini zedeler. Nefsâniyeti dizginleyerek rûhâniyete seviye kazandırmalıyız

Genişletmek için tıkla ...

Biz yine yanlis anlamisiz. Orucluyken öfkelenen kisiyi alttan almak hakkiymis gibi davranir olmuşuz. O oruçlu hoşgör diyoruz.

Günaydın Hocam
Teşekkürler konu icin müsadenle kaç kelam etmek isterim.

Ramazanın son günlerine geliyoruz Elhamdulillah
Efendimiz s.a.v Kadir Gecesini son on günde arayın buyuruyor umarim O geceye gelenlerden o geceyi yaşayanlardan o gecede Tevbe edenlerden oluruz.

Oruç Ayına bakılan nokta aslında diğer bütün Aylara bakılması lazim ,
Kavga,kötü çirkin fiil ,söz ve davranislar ,Hakka tecavuz ,zulmetme ,şeytanın ve nefsin çevrelerinden uzak kalma ,Ameli noktada Azık toplama ,yardımlaşma,iyilik ,insanlara hakkı ve sabrı tavsiye etme ,çirkin ve fena işleri yasaklama gibi Ramazanda dile gelen eylemler aslında müslüman da on iki ay olması gerekenler değil mi ?

Bizler elbet beşeriz kulis hata yapar,günahta işleriz çünkü bize has olan şeyler,yaratilisimizin hamuru bu lakin bu hamur mayalandıkça istenen kıvama gelir ekmek olur ,

Bizlerde hatalarımızla günahlarımızla yüzleşmeliyiz ,kendimizi hesaba çekip Tövbe kapılarının sonuna kadar açık olduğunun bilincine vararak samimi ve istekle Allaha yarvarmamiz pismanligimizi dile getirmemiz gerekir.

Rabbim hepimizin günahlarını Af eylesin.