Bir sıralamaya göre mutluluk sıralamasında ikinci olan Danimarka, intihar oranında da ikinciliği elinde bulunduruyormuş. Danimarka arada bir uğradığım ülkelerden birisi. Danimarka’da trenlerin önüne atlayarak intiharlardan dolayı metro istasyonlarında tren seferi aksamalarına şahit olabilirsiniz. İntihar edenlerin çoğunluğu hayatının baharında gençler teşkil ediyor.
Norveç'i ziyaretimde bu ülkede en önemli bir gündemin psikolojik sıkıntılar ve bunalımlar olduğunu hayretle gördüm. Halbuki Norveç Danimarka’ya göre birkaç kat daha refah seviyesine sahip bir ülke.
İskandinav ülkeleri refah seviyesinde ileri olduğu gibi huzursuzluk da başı çekiyor. Mutluluğu maddi şeylerde arayanlara, ruhî ve kalbî hayatın güzelliklerinden söz etmeniz mümkün olmuyor.
Her şeyi yerinde olduğu hâlde insanlar niçin mes’ud ve bahtiyar değiller?
Maddi refah seviyesi ileri ülkelerin, manevi huzursuzlukta önde olmaları nasıl açıklanabilir?
Şöyle kısa bir cevap verebiliriz.
Manevi açlıkla ilgili bir durum. İnsanlar midesini doyırduğu kadar ruhi ve kalbi ihtiyaçları ile ne kadar ilgileniyorlar?
İnsanlar manevi olarak hasta.
Şöyle bir etrafımızda bakınca ne görüyoruz? Hemen her şey maddi ihtiyaçlarımızın karşılanmasına ve bedenimizin beslenmesine göre tasarlanmış.
Bedeni hastalıklar için neredeyse adım başı sağlık merkezi ve hastane mevcut.
Bozulan ruhi dengelerin ayara gelmesi için şifahaneler, tedavi merkezleri varsa da çok sınırlı. Medya tüm hatları ile ruhi ayarları bozmak için çalıştığı şu ortamda kişi
ruhunu "beslemek" için gayret içine giremediği gibi, çoğunluk ta ruhunu bedenin/maddesinin hizmetine vermiş durumdalar.
Bu durum hizmetçiyi sultana köle yapmaya benziyor. Çünkü beden ülkesinin sultanının ruh olduğunu biliyoruz.
Halbuki asıl büyümeye ve gelişmeye ihtiyacı olan insanın manevi dünyasıdır.
Ahlaki güzellikler ancak doğru bir ruh terbiyesi ile kendini gösteriyor.
Ayette buyuruluyor ki;
“Kalpler ancak Allah’ı tanımakla, onu anmakla huzur bulabilir” (Rad -28).
Allahı tanımayan ve bilmeyenler, ruhun ve kalbin vitamin ve gıdasının gerçekte ne olduğunu nereden bilecek?
Ruhunun sonsuzluk isteğini ve fani şeylerin onu tatmin etmeyeceğini bilebilir mi?
Yapan bilir, bilen konuşur.
Hak Teala elçileri olan peygamberlerle iman ve ibadet fabrikası olan insanın manevi gıdalarınının ne olduğunu ve tedavi reçetelerini bildirmiş.
Hak Teala özgür irade verdiği insanı başıboş bırakmamış.
Süt, yumurta ve havuç gibi A vitamini ihtiva eden gıdaları almayan bir insanın gözü fersiz kaldığı gibi, Allah'a inancı ve tevekkülü yoksa insan nereye şükredeceğini ve dayanacağını bilmeyen şaşkınların durumuna düşer.
Hadiseler/fırtınalar/depremler/hatta Corona virüsü karşısında kendisini son derece yalnız ve aciz hissediyor ve korku içinde kalıyor.
Halbuki Allah'a imana ve itimat eden hadiselerin dizginin Onun elinde olduğunu görür ve "Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler" demeye başlar.
Ölümün sonsuzluğa açılan kapı olduğunu bilmeyeni hangi şey teselli edebilir?
Namaz ve niyaz dua nimetini tatmayan insan ruhen vitaminsiz kalıyor; orucu ise yediğinde zehirleniyor. Haksızlık yaptığında dehşetli mânevî sancılar, vicdanı azabı çekmeye başlıyor.
Böyle kimseleri rahatsız eden diğer bir husus da suçlu olmaları, meselâ "hırsızlık" etmiş bulunmalarıdır. Başkasının malını gasbederek, onun rızası hilafına kullanan kimse rahat edemeyeceği gibi, kendisine verilen cihazları Mün’im-i Kerîm’in izni haricinde kullanan insan da bu nimetleri mânen gasbetmiş ve çalmış olmanın ızdırabını çeker.
İnsan ruhu ve manevi latifeleri mutfak -iş yeri tuvalet üçgeninde kalmaya razı olmuyor.
Halbuki dünyadaki güzelliklerin ve nimetlerin öbür dünyadaki "asıllarına" müşteri olmak ve kaynağa ulaşmak için yaratıldığını anlayınca her şey anlamlı hale geliyor. Nimetlerin elden çıkmasından gelen elem zail oluyor.
Hulasa yolunu kaybetmiş, ne yapacağını bilmeyen insanları ne yeme, ne içme ve ne de bir başka zevk tatmin edebilir.
Oyunlar sadece birer oyundur, insanlar elemlerini unutmak için çoğu kere "aklını uyutacak çareler arıyor. Karşısına eğlenceler ve oyunlar çıkıyor. Hatta kendini alkol ve uyuşturucu bataklığında buluyor.
Osman Çakmak
Norveç'i ziyaretimde bu ülkede en önemli bir gündemin psikolojik sıkıntılar ve bunalımlar olduğunu hayretle gördüm. Halbuki Norveç Danimarka’ya göre birkaç kat daha refah seviyesine sahip bir ülke.
İskandinav ülkeleri refah seviyesinde ileri olduğu gibi huzursuzluk da başı çekiyor. Mutluluğu maddi şeylerde arayanlara, ruhî ve kalbî hayatın güzelliklerinden söz etmeniz mümkün olmuyor.
Her şeyi yerinde olduğu hâlde insanlar niçin mes’ud ve bahtiyar değiller?
Maddi refah seviyesi ileri ülkelerin, manevi huzursuzlukta önde olmaları nasıl açıklanabilir?
Şöyle kısa bir cevap verebiliriz.
Manevi açlıkla ilgili bir durum. İnsanlar midesini doyırduğu kadar ruhi ve kalbi ihtiyaçları ile ne kadar ilgileniyorlar?
İnsanlar manevi olarak hasta.
Şöyle bir etrafımızda bakınca ne görüyoruz? Hemen her şey maddi ihtiyaçlarımızın karşılanmasına ve bedenimizin beslenmesine göre tasarlanmış.
Bedeni hastalıklar için neredeyse adım başı sağlık merkezi ve hastane mevcut.
Bozulan ruhi dengelerin ayara gelmesi için şifahaneler, tedavi merkezleri varsa da çok sınırlı. Medya tüm hatları ile ruhi ayarları bozmak için çalıştığı şu ortamda kişi
ruhunu "beslemek" için gayret içine giremediği gibi, çoğunluk ta ruhunu bedenin/maddesinin hizmetine vermiş durumdalar.
Bu durum hizmetçiyi sultana köle yapmaya benziyor. Çünkü beden ülkesinin sultanının ruh olduğunu biliyoruz.
Halbuki asıl büyümeye ve gelişmeye ihtiyacı olan insanın manevi dünyasıdır.
Ahlaki güzellikler ancak doğru bir ruh terbiyesi ile kendini gösteriyor.
Ayette buyuruluyor ki;
“Kalpler ancak Allah’ı tanımakla, onu anmakla huzur bulabilir” (Rad -28).
Allahı tanımayan ve bilmeyenler, ruhun ve kalbin vitamin ve gıdasının gerçekte ne olduğunu nereden bilecek?
Ruhunun sonsuzluk isteğini ve fani şeylerin onu tatmin etmeyeceğini bilebilir mi?
Yapan bilir, bilen konuşur.
Hak Teala elçileri olan peygamberlerle iman ve ibadet fabrikası olan insanın manevi gıdalarınının ne olduğunu ve tedavi reçetelerini bildirmiş.
Hak Teala özgür irade verdiği insanı başıboş bırakmamış.
Süt, yumurta ve havuç gibi A vitamini ihtiva eden gıdaları almayan bir insanın gözü fersiz kaldığı gibi, Allah'a inancı ve tevekkülü yoksa insan nereye şükredeceğini ve dayanacağını bilmeyen şaşkınların durumuna düşer.
Hadiseler/fırtınalar/depremler/hatta Corona virüsü karşısında kendisini son derece yalnız ve aciz hissediyor ve korku içinde kalıyor.
Halbuki Allah'a imana ve itimat eden hadiselerin dizginin Onun elinde olduğunu görür ve "Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler" demeye başlar.
Ölümün sonsuzluğa açılan kapı olduğunu bilmeyeni hangi şey teselli edebilir?
Namaz ve niyaz dua nimetini tatmayan insan ruhen vitaminsiz kalıyor; orucu ise yediğinde zehirleniyor. Haksızlık yaptığında dehşetli mânevî sancılar, vicdanı azabı çekmeye başlıyor.
Böyle kimseleri rahatsız eden diğer bir husus da suçlu olmaları, meselâ "hırsızlık" etmiş bulunmalarıdır. Başkasının malını gasbederek, onun rızası hilafına kullanan kimse rahat edemeyeceği gibi, kendisine verilen cihazları Mün’im-i Kerîm’in izni haricinde kullanan insan da bu nimetleri mânen gasbetmiş ve çalmış olmanın ızdırabını çeker.
İnsan ruhu ve manevi latifeleri mutfak -iş yeri tuvalet üçgeninde kalmaya razı olmuyor.
Halbuki dünyadaki güzelliklerin ve nimetlerin öbür dünyadaki "asıllarına" müşteri olmak ve kaynağa ulaşmak için yaratıldığını anlayınca her şey anlamlı hale geliyor. Nimetlerin elden çıkmasından gelen elem zail oluyor.
Hulasa yolunu kaybetmiş, ne yapacağını bilmeyen insanları ne yeme, ne içme ve ne de bir başka zevk tatmin edebilir.
Oyunlar sadece birer oyundur, insanlar elemlerini unutmak için çoğu kere "aklını uyutacak çareler arıyor. Karşısına eğlenceler ve oyunlar çıkıyor. Hatta kendini alkol ve uyuşturucu bataklığında buluyor.
Osman Çakmak