Özgün Konu Merhaba Hüzün

Kalburla su taşıyorum yel değirmenine!
Kuru otların üstüne serilmiş çamaşırlardan kokluyorum baharı
Ve hayatının son demindeki kelebeklerin kanadına okuyorum şiirlerimi
Rengârenk gök kuşağı makamında...

Ömürleri bir gün sonra son bulacak nasıl olsa!

Ve gülümsüyorum,toprağın bağrına yetim çocuklar doğuran göz yaşlarımla...

Oysa gülümsemek bir nevi ölümsemekti
Bilemediler
Yaşamak dediler adına!

Kulak vermek
Toprağın muradına
Binmekti benim için yılkı atlarına
Ve dört nala gülümsemek,
Tozlu yolların yağmur görmemiş kuru mabedine...

Oysa
Maviye hasret,sana hasretti
Yürüyorum öylesine
Yaşamı ölümseyerek...

Kalpsiz(Hüzünbaz)

Eğilir başım öne,yüzüm düşer
Derin bir acı yapışır bedenime
Ruhum bedenimden boşanır!
Aklım,rüya ile gerçek arasına sıkışır...

Dildeki dua ne kadar tutarsa insanın elinden
O mesafe kadar sokulurum sana
Ve yılanın zehri kendini öldürmez niyetine
Ağır ağır emerim hasretini,
Kalbime.

Devlerin cüce bebelerini emzirirken
Hikâyelerin kahramansız kaldığı
Bir yerdeyim şimdi
Kavgam kendimle
Ve beni yenerken bana yeniliyorum
O kadar az zamanım var ki!

Şiirler,şairlerini toprağa verirmiş sevili

Bilesin ki;

“Kurt uluduğunda çıkan sesin hiddeti
Küçük tavşanın korkusuyla boğuşur.”

Kalpsiz