-
- Katılım
- 25 Ocak 2023
-
- Mesajlar
- 1,401
-
- Tepkime puanı
- 5,420
-
- Puan
- 113
Zihinsel prangalarına dantel bile örmüş bir yakınım boşanmak üzere olan biri için: "Ya bu insanlar iyice şaşırdı şu meseleden boşanır mı insan, kudurdular iyice!" demişti ve sonra benzer bir meseleden kendi de boşanmıştı.
Üzülmüş "Vay be!.." demiştim.
"O da kadın olsaydı!" diye cümle kuranların kadınlığı ile sınandığı, "o adam değil ki zaten!" diye cümleye başlayanların hayal kırıklığına uğrattığı, "benim çocuğum olsa öyle büyütmem." diyenlerin öyle büyüttüğünü gördüğüm de çok oldu.
Çok acayip bu insan denen şey...
Tükürdüğünü yalamakla kalmıyor, ekmek bile banıyor ama iddia etmekten vazgeçmiyor.
“Adama bak ya şu mesele için adam mı öldürülür?” derken ya da “ya hu insan hiç şu meseleden dolayı psikolojik yardım alır mı?” derken buluyoruz kendimizi. Meselelere "Ben artık oldum, tamamım ya oldu evet aynen bu!" minvalinden yaklaşınca da çok kör bir yerden dünyayı seyretmeye başlıyoruz.
O kör noktadan sadece baktığımız için dünyaya; bakmak ile görmenin ayrımını yapamadığımız, zihinsel prangalı bir hayat yolculuğu da kekremsi bir tad bırakıyor ağzımızda belki bu yüzden.
Oysa;
Hz. Yunus olsan bile balığın yutmasından kaçamazsın, Hz. Eyyub olsan kurtların kemirmesinden…
Hz. Yusuf olsan ilk önce nefsin ile sınanırsın, Hz. Meryem olsan da o iftira gelir seni bulur bir şekilde, önleyemezsin…
Hz. Nuh oldun diye evlatlarının sana itaat etmesini bekleyemezsin…
İnsanı dünya imtihanından hiç bir şey kurtaramadığı gibi insanı hiçbir şey akıllandırmıyor da.
Belki de "ben düşmem" dememek, "ben onun yaptığını asla yapmam" diye büyüklenmemek, "aklı olsaydı da aklını kullansaydı" gibi büyük cümleler kurmamak lazım.
Çünkü insanız...
İnsan olduğunu unutan insan, en çok iddiasının olduğu yerden yara alıyor.
Kınadıkça namluyu kendine tutuyor farkında değil.
Bir başkasının yarasını kanatmak, onu ayıplamak yerine üflesek de insan olmanın onuru yerden kaldırabilsek keşke. Biz düşünce de o koşup gelse yardıma.
İnsan insana şifa olamazsa, başka nasıl katlanılır ki zaten bu dünyaya…
Ezgi Akgül
21 Ocak 2025 Salı
Üzülmüş "Vay be!.." demiştim.
"O da kadın olsaydı!" diye cümle kuranların kadınlığı ile sınandığı, "o adam değil ki zaten!" diye cümleye başlayanların hayal kırıklığına uğrattığı, "benim çocuğum olsa öyle büyütmem." diyenlerin öyle büyüttüğünü gördüğüm de çok oldu.
Çok acayip bu insan denen şey...
Tükürdüğünü yalamakla kalmıyor, ekmek bile banıyor ama iddia etmekten vazgeçmiyor.
“Adama bak ya şu mesele için adam mı öldürülür?” derken ya da “ya hu insan hiç şu meseleden dolayı psikolojik yardım alır mı?” derken buluyoruz kendimizi. Meselelere "Ben artık oldum, tamamım ya oldu evet aynen bu!" minvalinden yaklaşınca da çok kör bir yerden dünyayı seyretmeye başlıyoruz.
O kör noktadan sadece baktığımız için dünyaya; bakmak ile görmenin ayrımını yapamadığımız, zihinsel prangalı bir hayat yolculuğu da kekremsi bir tad bırakıyor ağzımızda belki bu yüzden.
Oysa;
Hz. Yunus olsan bile balığın yutmasından kaçamazsın, Hz. Eyyub olsan kurtların kemirmesinden…
Hz. Yusuf olsan ilk önce nefsin ile sınanırsın, Hz. Meryem olsan da o iftira gelir seni bulur bir şekilde, önleyemezsin…
Hz. Nuh oldun diye evlatlarının sana itaat etmesini bekleyemezsin…
İnsanı dünya imtihanından hiç bir şey kurtaramadığı gibi insanı hiçbir şey akıllandırmıyor da.
Belki de "ben düşmem" dememek, "ben onun yaptığını asla yapmam" diye büyüklenmemek, "aklı olsaydı da aklını kullansaydı" gibi büyük cümleler kurmamak lazım.
Çünkü insanız...
İnsan olduğunu unutan insan, en çok iddiasının olduğu yerden yara alıyor.
Kınadıkça namluyu kendine tutuyor farkında değil.
Bir başkasının yarasını kanatmak, onu ayıplamak yerine üflesek de insan olmanın onuru yerden kaldırabilsek keşke. Biz düşünce de o koşup gelse yardıma.
İnsan insana şifa olamazsa, başka nasıl katlanılır ki zaten bu dünyaya…
Ezgi Akgül
21 Ocak 2025 Salı
