Beyin Fırtınası Kimin zamanını taşıyoruz?

? Piergiorgio Branzi

Kimin zamanını taşıyoruz?

Bu fotoğrafa dair minimal bir öykü yazalım mı?


#CumartesiÖyküleri

Herkes kendi zamanını taşır çocuk...
Seni zamana mahkum edilmiş, ellerinden çocukluğu alınmış çocuk işçi...
Dünya sana bakarken nasıl utanmaz...
Ve herkes zamanında kaybolup gitmiş...

Ve çocuk...
Saati sırtına vurunca zamanı yüklenip ona sahip olduğunu düşündü birden. İstese her şeyi dondurabilir zamana hükmedebilirdi diye düşündü. Artık bir önemi yoktu zamanı geri veya ileri almanın. Saat o anda durmuş zaman donmuştu hayatın yükünü yüklenirken aynı zamanda sırtında.

Bir dönüp bakıyoruz geriye, zaman aktıkça battığımızı farkediyoruz! Karanlığa bir o kadar mavi de gömülmüş sonsuzluğa..
Çocuktuk zamanı sırtlamış yol alıyorduk hayat ikliminde, uçardık kanatlarımız vardı, o eski anılarda. Herşey bizim için vardı. Peki ya şimdi;
Hazin bir yok oluş öyküsü sarmış duvarlara.. Zaman sırtımızda bir yük iken zamanın sırtında bir yük oluverdik...

Çocukluğumuzu yaşadık mı hiç? genç olmanın ne olduğunu biliyor muyuz? , Ya yaşanmak? Bir gün, hepimiz aynı öykünün karekteri gibi söylüyor olacağız, Zaman akıp gidiyor ve öyküsü anlatılıyor. ...

Bazıları doğmadan önceki hayatın yükünü taşırlar. Küçücük omuzlarında kendilerinden büyük sorunları vardır. Kimi zaman anne babasının, kimi zaman doğduğu coğrafyanın yükü. Hiç kimsenin aklına gelmez bu yükü taşıyabilir mi taşıyamaz mı.
Kendisi de ne yaşadığını düşünmez, zamanın yüküyle küçücük yaşta tanışmıştır. Ne zaman ki artık taşıyamayacağını anlar, yada sırtına yükleyenlerin bencilliğini görür o zaman sorgulamaya başlar.

Ve yola çıktı adam...
Sırtında yükü, elinde bastonuyla...
Taşıdığı azığıydı,
Yol uzun, geçitler sarp,
Yapayalnızdı...

Çünkü azığı zamandı...
Bir çok zamanı tüketmiş,
Yanlızlaşmış,
Yol aldıkça, birilerini savurmuş
Kimini menfaatine, kimini çıkarına, kimini sorumsuzluğuna kurban etmiş...
Yol aldıkça fark etmiş lakin dağlar sarp, yollar ıssız...
Aslında mahkum ettiği kendisiymiş...

Geriye dönüp baktığında...
Koca bir hiçlik bırakmış arkasında...
Zamanın kölesi, saatin sadece dönen yelkovanından ibaretmiş kendisi...

İttiği, kullandığı, yolda bıraktığı aslında hep kendisiymiş..
Zamana okadar kaptırmış ki kendisini...
Uyanana kadar iş işten geçmiş...
Eskimiş, çalışmayan bir saatin yelkovanından ibaretmiş yaşlı adam...

Qasem

zamansız emanet hayatlar vardır zamandan habersiz kendi zamanının farkında olmayan insanlar başkasının zamanını tutamıyor ne yazık ki o yüzden çoğumuz kaçırdığımız zamanların kurbanı değil miyiz...

Geçmiş geçmemişti. Karanlık dünyasının kefaretini ödüyordu. Tüm yaptığı kötülükler kendi kefaretini gerçekleştiriyordu. Zaman sarhoş yolcu sarhoş.
Çığ altında kalınca insan yön duygusunu tamamen kaybedermiş. Ne tarafın yukarı çıktığını bilmediğin için, eşelemeye başlarsan gittikçe derine bataklık misali çekilebilirsin. Cehennem bu dersin, hiç aklına gelir mi böyle olacağı...
Seni gerçekten yenebilecek şeyle tanışana kadar nerede ve nasıl başladığını asla göremeyecekti.

-H-