-
- Katılım
- 1 May 2020
-
- Mesajlar
- 17,190
-
- Çözümler
- 1
-
- Tepkime puanı
- 47,351
-
- Puan
- 113
İKİ UÇ ARASINDA
Ev hanımlığını ve evde çocuk yetiştirmeyi aşağılayan bir üslup, son yıllarda moda oldu. Öyle ki, genç kızlarımız "ev hanımlığı denen belâ"dan mümkün-mertebe yakalarını sıyırmaya gayret ediyor. "Çalışmıyor olmak" adeta utanılacak bir şeymiş gibi...
Bu aşırı ucun tam karşısında, bir başka aşırı uç daha var:
Çalışan veya toplumsal birtakım vazifeler alan hanımları aşağılayan, onları tahkir eden ve "İslâm dışı" davranmakla suçlayan, ölçüsüz genellemeleri adet haline getirmiş bir bakış açısı... Bunlara göre, toplumdaki bütün bozulmalarda suçlu belli: Çalışan kadın.
Oysa, bu iki ucun ortasını bulmak da mümkün:
Bir hanım, İslâm'ın kendisine yüklediği vazifeleri hiçbir şekilde ihmal etmeden, eksiksiz şekilde çocuklarına annelik-kocasına eşlik ederek, ama sahip olduğu birikim ve potansiyeli de kullanıp kendisini geliştirerek ve topluma katkı sağlayarak var olabilir. Bunun, benim bildiğim çok sayıda örneği var. Hem tarihte, hem günümüzde.
"Ama 'orta yol' iddiasındaki bu yorumda, çalışmaya teşvik var" diye düşünebilirsiniz. Aslında yok. Bilerek "çalışma" ifadesini de kullanmadım zaten. Ama ben hanımların, pratik hayata ve toplumsal akışa mutlaka katkıda bulunmaları gerektiğine inanıyorum. İki sebeple: 1) Sadece hanımların yapabileceği / yapmaları gereken birçok vazife var, 2) Minik istisnalar hariç, herhangi bir kıymet üretmeyen ve kendini meşgul etmeyen hanımlar, bir süre sonra tükenmeye ve etrafını da tüketmeye başlıyor. (Erkeklerin "sosyalleşme" fırsatları daha fazla.)
Çalıştığı için evini ve ailesini ihmal eden bir kadını terazinin bir kefesine, evin rutiniyle sürekli meşgul olurken ruhen ve kalben yıpranıp yolun sonunda hem kendisine hem de çevresine zarar vermeye başlayan çökmüş bir kadını terazinin diğer kefesine koyduğumda, ikisini eşit görüyorum açıkçası...
Taha Kılınç
Ev hanımlığını ve evde çocuk yetiştirmeyi aşağılayan bir üslup, son yıllarda moda oldu. Öyle ki, genç kızlarımız "ev hanımlığı denen belâ"dan mümkün-mertebe yakalarını sıyırmaya gayret ediyor. "Çalışmıyor olmak" adeta utanılacak bir şeymiş gibi...
Bu aşırı ucun tam karşısında, bir başka aşırı uç daha var:
Çalışan veya toplumsal birtakım vazifeler alan hanımları aşağılayan, onları tahkir eden ve "İslâm dışı" davranmakla suçlayan, ölçüsüz genellemeleri adet haline getirmiş bir bakış açısı... Bunlara göre, toplumdaki bütün bozulmalarda suçlu belli: Çalışan kadın.
Oysa, bu iki ucun ortasını bulmak da mümkün:
Bir hanım, İslâm'ın kendisine yüklediği vazifeleri hiçbir şekilde ihmal etmeden, eksiksiz şekilde çocuklarına annelik-kocasına eşlik ederek, ama sahip olduğu birikim ve potansiyeli de kullanıp kendisini geliştirerek ve topluma katkı sağlayarak var olabilir. Bunun, benim bildiğim çok sayıda örneği var. Hem tarihte, hem günümüzde.
"Ama 'orta yol' iddiasındaki bu yorumda, çalışmaya teşvik var" diye düşünebilirsiniz. Aslında yok. Bilerek "çalışma" ifadesini de kullanmadım zaten. Ama ben hanımların, pratik hayata ve toplumsal akışa mutlaka katkıda bulunmaları gerektiğine inanıyorum. İki sebeple: 1) Sadece hanımların yapabileceği / yapmaları gereken birçok vazife var, 2) Minik istisnalar hariç, herhangi bir kıymet üretmeyen ve kendini meşgul etmeyen hanımlar, bir süre sonra tükenmeye ve etrafını da tüketmeye başlıyor. (Erkeklerin "sosyalleşme" fırsatları daha fazla.)
Çalıştığı için evini ve ailesini ihmal eden bir kadını terazinin bir kefesine, evin rutiniyle sürekli meşgul olurken ruhen ve kalben yıpranıp yolun sonunda hem kendisine hem de çevresine zarar vermeye başlayan çökmüş bir kadını terazinin diğer kefesine koyduğumda, ikisini eşit görüyorum açıkçası...
Taha Kılınç