Gülü seven dikenini de sever...

Hayattan mükemmellik beklemek, mutluluk deyince mükemmeli aramak ya da öyle anlamak bence büyük bir yanılgı. Şu dünyada cennet gibi görünen hiç bir yer, keyiften içimize işleyen hiç bir an, güzelliğiyle içimize işleyen hiç kimse ‘mükemmel’ değil. Ama bence bu bir sorun da değil. Maharet dikene rağmen değil; “dikeni ile” gülü sevebilmek, kokusunu içimize çekebilmek, güzelliğini ifade edebilmek. Şu fotoğrafa bakıp “Nasıl güzel manzara”, “Ne keyifli bir an” diyebiliriz. Hepsi doğrudur. Lakin bu fotoğrafın arka planı; tüm gezi boyunca ağlayan bir bebecik, yakıcı derecede sıcak bir hava, “dur yavrum o gölete doğru koşma”, “aman evladım maskeni öyle çıkarma”, “ayy ıslak mendilimiz arabada mı kalmış” telaşları da içerir. Ve bunlara rağmen değil, bunlar ile birlikte keyiflidir. Çünkü başa dönecek olursak hayatta sadece güller yok, dikenler de var. Ama kim demiş “Gülü seven dikenine katlanır” diye. Bence gülü seven dikenini de sever, onu da kabul eder, onu da baş tacı yapar.

Hatice Kübra Tongar

Ekli dosyayı görüntüle 4769