Özgün Konu Durma Geçmiş Dolanma Ayaklarıma

Bölüm I

Gözleri kapalı, kendine hayran hayran bakıştan habersiz mırıldanıyordu şarkısını. Bir bir dökülüyordu kendi yazdığı sözler soğuktan pembeliği kaybolmuş dudaklarından.

Durma geçmiş dolanma ayaklarıma
Mutluluğa koşarken gelme yanıma
Acım içimde gömmüyor musun?

Gelen tıkırtıyla gözlerini araladı. "Her gece beslediğim kedidir." diye geçirdi içinden. Etrafına göz gezdirdiğinde çalıştığı kafeden olmadığı her halinden belli yabancıya gözü takıldı. Sırtında ki gitarı saçlarının dağınıklığı tanıdık geliyordu. Dağınıklığı sevmezdi. Bu dağınıklığı nerede görse hatırlardı. Kendisine bir şeyler söyleyecek gibiydi. Bir türlü hamle yapmıyordu, acaba yapamıyor muydu? Bu saatte kafenin ara sokağında ne yapıyordu? Neden bu kadar soru yığını kafasında sıralanmıştı ki...

"Sezgi..."

İsminin yanlış seslenilmesiyle yabancıya olan bakışı derinleşirken, içinde anlam bulamadığı duygular gerçekleşiyordu. Ama sanki ismi hiç Ezgi olmamış da hep Sezgi gibiydi. Vazgeçilmiş bir şeyler gibiydi. Kafasını hafif sağ sola salladı. Mola vakti dolmak üzeriydi. Yabancıyla ilgilenmek istemiyordu.

Fazla oyalanmadan işinin başına geçmek için hareketlendi. Asla mola vaktini geçirmezdi. Başkalarının adaletsiz olması kendisinin öyle olmasını gerektirmezdi. Dar holde biraz ilerledi, giriş kapısına uzandı elleri tam içeriye girerken kulaklarında bir cümle yankılandı.

Vefasız davranma bana, söz olur kalma bana

Bu az önce söylediği kendi şarkısının devamıydı. Ne kadar hızlı geri döndüğünü bilmiyordu. Etrafına bakındığında yabancıdan eser yoktu. Soluğunu soğuk havaya verdi. Ara sokağın başında sadece paslanmış demir kapının yankısı duyuluyordu, kulakları yırtacak cinstendi. Gözünün önünden bir türlü gitmiyordu o bitmiş hal. Gitmiyordu kulağından söylediği sözler.

Peki nereden biliyordu kendi elleriyle yazdığı şarkı sözlerini?

Durma geçmiş dolanma ayaklarıma
Mutluluğa koşarken gelme yanıma
Acım içimde gömmüyor musun?

Ne güzel sözler böyle ne güzel anlatmışsın geçmişe takılıp yol alamayanları ?

Bölüm II

Yabancı adamı görmeden bir hafta geçerken hastane kontrolünden iki hafta geçmişti. Gecenin gündüzle buluşmasını izliyordu. Muhteşem buğulu görüntünün aksine aklında başka görüntüler vardı. Kontrolden beri düzensiz olan uyku düzeni yabancı adamla karşılaşmasıyla tamamen değişmişti.
Gece ve gündüz birbirine ait iki zıt uyumlu dansöz. Gün ışığı ortaya çıkarken ki o ahenkli dansla nefesini tutuyor bir süre. Gri geniş koltuğundan ayaklarını sarkıtıyor, ayağında çorap olması eski tahta sesini katlanılabilir kılıyordu. Küçük olan ayakladı dahi geceye inat ses çıkarıyordu. Yakınında olan küçük sehpaya uzandı, düzenli duran defterlerinden birini ve hemen yanında duran kalemi eline alıp eski yerine yerleşiyor. Dizlerini vücuduna çekerek defterin sayfalarını açtı; kahve, karanfil karışımı kokusu hücum ediyor ciğerlerine.
Kokuyu olacak gibi daha da çekiyor içine, hatırlarını hissediyordu bu kokuda.

Kahve kokusu duyunca
Hatırlara dolar oldum.
Soldu tüm karanfillerim
Kokuyu özler oldum.

Bir bir döküldü kelimeler kaleminden kahve kokan yapraklara. Her bir kelimeyi yazarken göz yaşları aktı... Ses çıkarmamaya dikkat ediyordu. Annesini uyandırabilirdi. Bir şeyler saklanıyordu kendinden hissediyordu ancak hatırlamıyordu, hayatının son bir ayını hatırlamıyordu. "Kızım önemli hiç bir şey olmadı." Demişti annesi. Nasıl önemsiz olabilirdi? Anlam veremiyordu.

Neden gelmiyorsun anım
Ben sensiz susar oldum.

Kendini hatırlamaya zorlarken biraz daha sarıldı kalemine. Her bir kelime hayat oldu kalbine.

Gelmiyor anın, üzülme sakın
Eğer varsa hayatında yeri
Hatıra bulur ki seni.

Durma geçmiş dolanma ayaklarıma
Ben çabalarken sen kalma oralarda

Yüzünde trajikomik bir gülümseme oluştu, asla bitmeyecek bir şarkı yazıyordu, ilk satırlarını yazdığını hatırlamadığı. Yabancının hatırladığı satırlar...
Yabancının hatıralarının kilit anahtarı olduğunu biliyordu. Dağılmış gözleri aklında derin yer almıştı. Bilipte bilmemezlikten gelmeyecekti. Anahtarını kendi bulacaktı.