kervan
Aktif Üye
- Katılım
- 2 Haz 2020
- Mesajlar
- 916
- Tepkime puanı
- 2,374
- Puanları
- 93
- Cinsiyet
Dâimî Zikir
Cenâb-ı Hak buyuruyor:
Bismillahirrahmanirrahim
“Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah anıldığı zaman kalpleri titrer…” (Enfâl, 2)
Rasûlullah (sav) efendimiz buyurdular:
“Müferridler Allah’ı zikretmeye düşkün olan kimselerdir. Zikir onların sırtlarındaki günah yüklerini indirdiği için kıyamet günü hafiflemiş olarak gelirler.” (Tirmizî, Daavât 128)
Bâyezid-i Bistâmî Hazretleri buyurur:
“Çok zikir; adedi fazla olan değil, gafletten sakınarak ve huzûr ile yapılan zikirdir.”
Zikir feyz ve rûhâniyetinden lâyıkıyla istifâde edebilmek için, kalben ve zihnen de zikre iştirâk etmemiz îcâb eder. Zira, tıpkı namaz gibi, zikrin de kalp
ve beden âhengiyle îfâsı zarûrîdir. Yani dil zikrederken, kalp de, zikrin mânâsının tefekküründe derinleşmelidir.
Kendimizi dâimâ Cenâb-ı Hakk’ın huzûrunda bilerek, O’nun bizi her an ve mekânda gördüğü, hattâ bize şah damarımızdan bile daha yakın olduğu
şuur ve idrâki içinde Hakk’a yönelmeliyiz. İşte bu keyfiyette bir yöneliş ile kalpte “huzûr” hâli gerçekleşir. Ârif zâtların “hûzur” tâbiriyle kastettikleri de;
“ten plânında bir rahatlık” değil, Allah ile beraberlik şuurunun kalpte sâbitlenmesiyle hâsıl olan “dâimî zikir” hâlidir.
Kendini her an huzûr-i ilâhide bilmenin gönlü kazandıracağı mânevi zindelik, zikri en yüksek kıvamına ulaştırır. Cenâb-ı Hak, zikrin kemâline eren
gerçek zikir ehlini, âyet-i kerîmede şöyle takdim eder:
“Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah anıldığı zaman kalpleri titrer…” (Enfâl, 2)
Demek ki zikirden murâd edilen; yalnızca dil ile tekrarlamaktan ibâret değildir. Bilâkis, dilin telâffuz ettiği isme âit mânâların tefekkürüyle yüreklerin
ürpermesi ve kalplerin zâkir hâle gelmesidir.
Hz. Mevlânâ, gönül feyzinden mahrum bir hâlde, sırf şekilde kalarak ibadet eden kimselere şöyle seslenir:
“Ey gâfil! Keşke secde ettiğin zaman, yüzünü samimiyetle Hakk’a çevirebilseydin de, “Yücelerin yücesi olan Rabbim, her türlü noksan sıfattan
münezzehtir.” demenin mânâsını lâyıkıyla idrâk edebilseydin. Yani sırf şekil secdesi değil, (seni mîrâca çıkaracak bir) gönül secdesi yapabilseydin!..”
(Osman Nûri Topbaş, Altınoluk Dergisi, Şubat-2015)
Her Güne Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)
el-Bâtın:
Mahiyeti gizli olan, gözlerden, idrak ve duygulardan aslını gizlemiş ve zâtıyla bâtın olan, demektir.
Kısa Günün Kârı
Zikir, hatırlayıp anmak demektir. İnsan Allah’ı ya diliyle zikreder; Kur’ân okumak, dua etmek, Allah Teâlâ’yı güzel isimleriyle anmak gibi; ya kalbiyle
zikreder; Allah Teâlâ’nın varlığını gösteren delilleri, yani kâinatı ve Kur’ân’da sözü edilen her şeyi düşünmek gibi; yahut bedeniyle zikreder; namaz
başta olmak üzere bedenle yapılması gereken bütün görevleri yapmak gibi. Her ne suretle olursa olsun Allah’ı zikretmek en değerli ibâdettir.
Cenâb-ı Hak buyuruyor:
Bismillahirrahmanirrahim
“Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah anıldığı zaman kalpleri titrer…” (Enfâl, 2)
Rasûlullah (sav) efendimiz buyurdular:
“Müferridler Allah’ı zikretmeye düşkün olan kimselerdir. Zikir onların sırtlarındaki günah yüklerini indirdiği için kıyamet günü hafiflemiş olarak gelirler.” (Tirmizî, Daavât 128)
Bâyezid-i Bistâmî Hazretleri buyurur:
“Çok zikir; adedi fazla olan değil, gafletten sakınarak ve huzûr ile yapılan zikirdir.”
Zikir feyz ve rûhâniyetinden lâyıkıyla istifâde edebilmek için, kalben ve zihnen de zikre iştirâk etmemiz îcâb eder. Zira, tıpkı namaz gibi, zikrin de kalp
ve beden âhengiyle îfâsı zarûrîdir. Yani dil zikrederken, kalp de, zikrin mânâsının tefekküründe derinleşmelidir.
Kendimizi dâimâ Cenâb-ı Hakk’ın huzûrunda bilerek, O’nun bizi her an ve mekânda gördüğü, hattâ bize şah damarımızdan bile daha yakın olduğu
şuur ve idrâki içinde Hakk’a yönelmeliyiz. İşte bu keyfiyette bir yöneliş ile kalpte “huzûr” hâli gerçekleşir. Ârif zâtların “hûzur” tâbiriyle kastettikleri de;
“ten plânında bir rahatlık” değil, Allah ile beraberlik şuurunun kalpte sâbitlenmesiyle hâsıl olan “dâimî zikir” hâlidir.
Kendini her an huzûr-i ilâhide bilmenin gönlü kazandıracağı mânevi zindelik, zikri en yüksek kıvamına ulaştırır. Cenâb-ı Hak, zikrin kemâline eren
gerçek zikir ehlini, âyet-i kerîmede şöyle takdim eder:
“Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah anıldığı zaman kalpleri titrer…” (Enfâl, 2)
Demek ki zikirden murâd edilen; yalnızca dil ile tekrarlamaktan ibâret değildir. Bilâkis, dilin telâffuz ettiği isme âit mânâların tefekkürüyle yüreklerin
ürpermesi ve kalplerin zâkir hâle gelmesidir.
Hz. Mevlânâ, gönül feyzinden mahrum bir hâlde, sırf şekilde kalarak ibadet eden kimselere şöyle seslenir:
“Ey gâfil! Keşke secde ettiğin zaman, yüzünü samimiyetle Hakk’a çevirebilseydin de, “Yücelerin yücesi olan Rabbim, her türlü noksan sıfattan
münezzehtir.” demenin mânâsını lâyıkıyla idrâk edebilseydin. Yani sırf şekil secdesi değil, (seni mîrâca çıkaracak bir) gönül secdesi yapabilseydin!..”
(Osman Nûri Topbaş, Altınoluk Dergisi, Şubat-2015)
Her Güne Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)
el-Bâtın:
Mahiyeti gizli olan, gözlerden, idrak ve duygulardan aslını gizlemiş ve zâtıyla bâtın olan, demektir.
Kısa Günün Kârı
Zikir, hatırlayıp anmak demektir. İnsan Allah’ı ya diliyle zikreder; Kur’ân okumak, dua etmek, Allah Teâlâ’yı güzel isimleriyle anmak gibi; ya kalbiyle
zikreder; Allah Teâlâ’nın varlığını gösteren delilleri, yani kâinatı ve Kur’ân’da sözü edilen her şeyi düşünmek gibi; yahut bedeniyle zikreder; namaz
başta olmak üzere bedenle yapılması gereken bütün görevleri yapmak gibi. Her ne suretle olursa olsun Allah’ı zikretmek en değerli ibâdettir.
