Yeni Konu Çocukların uçmasına izin vermeliyiz!

Annesi ve babası, her yıl oğullarını, yazın büyükannesinin yanına gönderirken trende ona eşlik edip bir sonraki gün aynı trenle eve dönerlerdi. Biraz büyüdüğünde çocuk anne ve babasına dedi ki:
Artık büyüdüm, bu yıl büyükannemin yanına tek başıma gitmeyi denesem, ne dersiniz?
İstasyon platformunda ona el sallayıp uğurlarken ve vagonun penceresinden son tembihlerini yaparken çocuk aynı şeyleri tekrarlamaya devam etti:

-Evet , biliyorum, biliyorum, yüzlerce kez söylediniz!
Kısa bir tartışmadan sonra anne ve babası bu konuda fikir birliğine vardılar.

Tren kalkmak üzereydi ki babası:

-Oğlum olur ya ; kendini yalnız hissedersen ya da korkarsan bu senin için.! Dedi ve oğlunun cebine bir şey koydu.

Ve çocuk artık tek başınaydı, Etrafında yabancı insanlar birbirleriyle itişip kakışıyor, gülüyor, kompartmana girip çıkıyorlardı.

Kondüktör çocuğun biletine bakarken, yalnız yolculuk yaptığına dair bir yorum yaptı, birisi ona acır gibi baktı. Onu işaret edip fısıldayanlar oldu. Çocuk birden, kendini çok huzursuz hissetti ve rahatsızlığı her bakışla daha da arttı.

Başını önüne eğdi, koltuğun köşesinde adeta büzüştü ve gözyaşları yanaklarından süzülmeye başladı. İşte o anda babasının cebine bir şey koyduğunu hatırladı. Titreyen elleriyle, el yordamıyla o küçük kâğıt parçasını buldu ve açtı. Kağıtta şunlar yazılıydı:
Oğlum, biz son vagondayız.

Çocukların uçmasına izin vermeliyiz ancak onlar hayatı göğüsleyene kadar da her zaman son vagonda olmalıyız..

Batı kültürü içerisinde yaşayan bir çocuğun hikayesi olmalı...
Oysa bu coğrafyada çocuklar daha ayağa kalkar kalkmaz hayatı yanlı yaşamaya başlar.
Suriye, ırak, Filistin, Yemen, Afganistan d çocuklar daha doğarken yanlız yaşamayı öğrenmek zorunda kalırlar...

İnsanın yaşadığı coğrafya insanın kaderini belirler...
Bu coğrafyada çocuk olmak erken olgunlaşmaktır...