Bizde ise durum çok başka.

Hıristiyanlar doğar doğmaz çocuklarını kiliseye götürürler. Düğünlerini kilisede yaparlar.
Ana okuluna giden her hıristiyan çocuk haftanın bir günü kiliseye götürülür ve nasıl dua edeceği öğretilir.

Yahudiler de ise ilk iş, 1 yaşındaki bebeğe ibranice öğretmenle başlar.
Çünkü çocuklarının Tevrat'ı iyi bilmelerini isterler.
4 ile 10 yaş arasındaki her yahudi çocuğu silah kullanmayı zorunlu öğrenir.
5 yaşına gelince de Mescid-i Aksa'ya götürülür çocuk ve "Bak yavrum biz birgün bu Mescid-i Aksa'yı yakacağız ve yerine Süleyman mabedini yapacağız. Buna bizim ömrümüz yetmez ise bunu sen yapacaksın" diye yemin ettirilir.
Daha küçüklükten her çocuğa Arzı Mevud düşünmesi empoze edilir ki, çocuk hep o hayalle büyür.

Biz de ise durum çok başka.
"Aman camiye götürme daha çok küçük.
Aman mezarlık görmesin çocuk, psikolojisi bozulur. Aman tarih okumasın daha küçük anlamaz zaten.
Ülkeler coğrafyasını bilse ne olacak?
Kur'an ögrenmesin daha çok küçük... vs"
Müslümanız ama müslüman gibi yaşamıyoruz.

Bizim çocuklarınızın hayalleri çok başka maalesef.
Ama sorun çocuklarda değil.
Bizde...
Belki de bir yuhudi, hıristiyan anne babalar gibi idealist değiliz. Hedeflerimiz yok.
Amacımız yok.
Davamız yok.

Bir davaya gönül koymuşluğumuz olacak ki, çocuklarımıza verelim...
Önce kendimizden başlamak lazım.

"Geleceğimiz şöyle olsun, böyle olsun.
Ülkemiz şu aşamaya gelsin.." derken biz bu söylemlerin neresindeyiz, bakmamız lazım.
Safiye Çetinkaya