Yanlış kişiden dinlediğin cümleler ile çöp kutusuna dönmenin hiçbir yararı olmuyor. Dünleri dök bak, nice sesler yükselir kalabalıktan. Kusurlu dedikleri her bir cümlede içinde bir parça ben varım. İnsanoğlu her şeye alışıyor ya.. Sözler gül bahçesi vadeden çalılık. Hiç bir şey umduğun gibi değil. Ne söylenen sözler ne söylenen zaman. Yarının karanlık merdivenlerini sırtıma dayayan kalabalık. Hayalimi yaktım, ışığı ancak bugüne yetti. Yarınımı bitiren sesler..
Bu mu istediğim?
Işık söndü, gölgem karanlığa teslim oldu. Kapının deliğinden ay ışığı yükseldi usulca. Gölgem her zaman ki yerini aldı. Burası daha iyi bir yer olabilirdi. Anlaşılacak olabilsem. Açıklama ihtiyacı duymasam. Kapının anahtarlarını çıkarıp attığım günden beri, kendimle konuştuysam. Bu hücrenin her bir santimine benligimden bıraktıysam, bile isteye kabul ettiysem.. Bu eksiklik benim varoluşumsa.. O zaman kabul ediyorum. Bu döngüye esir oldum.