Allah hayırlı/iyi insanlarla karşılaştırsın.

Şu cümleyi çok duyarız. Çocuklarımızla ilgili bir muhabbet döndüğünde, "Allah hayırlı/iyi insanlarla karşılaştırsın" deriz, derler. Çok ilginç, düşündükçe ne kadar narsist bir cümle olduğunu farkediyorum.

Kimse de demiyor ki, aga acaba benim evlatlar da başkasının karşısına çıkacak olan hayırlı insanlar mı? O kadar alınmıyoruz ki üstümüze, kesin benim oğlum/kızım dünyanın en iyi insanları (orası net, Allah'ın emri. Ayrıca BENim çocuğum nasıl kötü olabilir ki!? Mümkün mü böyle bir şey?), ama maalesef yavrucaklarımın bahtı kara, hep kötü insanlara denk geldiler garipler...

Garip mi? Emin miyiz? Hayal kırıklığına uğratmak istemem kimseyi ama çocuğun sandığın kadar garip, saf, temiz olmayabilebilebilir... Kızma hemen, izle, gözlemle, öğrettiğin değerler yeterli mi? Başa çıkabiliyor mu hayatla? Yazık, bahtsız demek kolay.

Çocuğunun tahtını yaparsın da bahtını yapamazmışsın da falan. Taht yapılır, sıkıntı değil. Gidersin bi çeyiz evine, bi Taç bi Karaca home, bi Ikea bitti gitti. Asıl diğerine odaklanmak gerek. Çünkü o baht dediğin kader, gayrete de aşıktır. Herkes hemen şimdi bi dursa, oğluna kızına hayırlı bir kısmet aramak yerine, oğlunu kızını birilerinin kaderine layık, güzel bir insan olmaları için ter dökse mesela, sadece kendi evladımızın derdine düşsek, dünya şahane bir yere dönmez mi?

Eminim bu cümlelerimi okuyup gülümseyen, kafa sallayan bir çok insan hâlâ üstüne alınmayacak, muhtemelen "valla çok doğru, Allah evlatlarımızın karşısına iyi insanlar çıkarsın..." demeye devam edecek

Amin amin...

Selam ve dua

Cemile Tetik